راز تلخ صدای غمناک حیدو هدایتی در ترانه «یاری که با طیاره رفته» / فیلم

«جنوب مگر چه دارد جز اندوه و رقص، از غم زیاد است که می‌رقصیم.» این را احسان عبدی‌پور در یکی از همین قصه‌خوانی‌هایش گفته. او که همین اندوه و غم بود که در میانه آن اختتامیه مهجور در پله‌های اندرونی عمارت حاج رییس بغضش را ترکاند. همان‌جا که حیدو بالاخره گیتارش را بعد از ۸ شب در دست گرفت و با بغض ترانه جدیدش را خواند. اولین اجرا از «یاری که با طیاره رفته…» ترانه‌ای که گفت حدیث نفسش است و یاری که با طیاره رفته. آنجا که حیدو پس از پایان اجرایش گفت:« اون از یارم اینم از خودم که مجوز اجرا نمی‌دهند. چی کار باید بکنم که برای مردمم بخوانم؟ »او که این روزها دارد در تور اروپا روی استیج می‌رود تا برای ایرانی‌های آن سوی مرزها از دریا و اسم قشنگش بخواند. از یار سر تا پا قشنگ؛ همانجا روی استیج آن اختتامیه غریبانه که حتی کسی حق نداشت فیلمی بگیرد و عکسی به یادگار ثبت کند، همان‌جا که حیدو زد زیر گریه و با دست چشمانش را پاک کرد، مگر می‌شود حیدو روی استیج بزند زیر گریه و بقیه جمعیت اشک‌شان جاری نشود؟