سختی‌های «بی‌ همگان» برای مادر رنج‌کشیده قصه

این کاراکتر برخلاف شخصیت «پروین» در سریال «افرا» که مادر یک خانواده ثروتمند بود، مادر خانواده‌ای متوسط و فرهنگی است و به دلیل اتفاقات ناگهانی که در زندگی پسر جوانش رخ می‌دهد با چالش‌ها و مشکلاتی مواجه می‌شود. به بهانه پخش «بی‌همگان»، با نسرین بابایی درباره حضورش در این سریال گفت‌وگو کرده‌ایم.

 

 

اولین اتفاقی که برایم افتاد، تقابل من با آقای هژیرآزاد بود و تفاوت سنی عجیب و غریبی که با ایشان داشتم. روزی که به دفتر رفتم و مهمان آقای توفیقی و مهام شدم، آقای توفیقی به من گفتند نمی‌خواهی بدانی بازیگر مقابلت کیست؟ گفتم چرا خیلی دوست دارم بدانم.

وقتی گفتند آقای هژیرآزاد، شوکه شدم و باورم نمی‌شد! کار را شروع کردیم، گفتمان داشتیم و خدا را شکر اتفاق خوبی افتاد. ارتباط شکل گرفت و یکدیگر را باور کردیم. دومین مولفه جذاب برای من این بود که برخلاف «افرا»، بار زیادی از سهم درام روی دوش «ریحانه» بود.

در «افرا» هم این طور بود اما نه به این اندازه پررنگ و تاثیرگذار. در «افرا» هم به موقع می‌آمدم و به موقع می‌رفتم ولی این جا انگار وظیفه بیشتری داشتم. به خودم می‌گفتم در «افرا» به آن شکل بازی کردم، این جا می‌خواهم چه بازی کنم و باید چه کنم؟ چطور می‌تواند این تفاوت ایجاد شود؟ بعد به خودم گفتم اشتباه می‌کنی، بازیگری که همیشه دنبال تفاوت‌های عجیب و غریب است در واقع بازنده است! تفاوت در جزئیات بسیار کوچک، در نوع تربیت فرزندان و در سطح خانواده‌ای است که در آن زندگی می‌کنی. اگر پای صحبت‌های مادرانمان بنشینیم، در آخر متوجه می‌شویم همه آن‌ها شبیه همدیگر هستند، روزگار همه‌شان به سختی گذشته و شباهت‌هایی دارند اما در خانواده‌های مجزا و جدا از هم زندگی می‌کنند. به هرحال مادر ایرانی است و گفتم برویم ببینیم این اتفاق چطور پیش می‌رود.

آقای توفیقی هم دیالوگ عجیبی به من گفتند، گفت می‌دانم قرار است «پروین» را بازی کنی و بازیگر نقش مقابلت آقای هژیرآزاد است و کار سختی ا‌ست، به من اعتماد کن و بازی کن.

 

چون خودمان همدیگر را باور کردیم.

من آقای هژیرآزاد را باور کردم و به عنوان بازیگر مقابلم ایشان را دوست داشتم. جدا از کار به ایشان غذا تعارف می‌کردم، با هم درباره سکانس‌ها صحبت می‌کردیم و به جزئیات می‌پرداختیم. وقتی تو باور کنی، مخاطب هم تو را باور می‌کند.

 

این یک موضوع انکارناپذیر است و به من هم گفتند که شبیه «افرا» است. زندگی و روزگار خیلی از ما شبیه همدیگر است، کمی جلوتر برویم متوجه می‌شویم تفاوت زندگی ما و جزئیات در کجاست. در قسمت‌های بعدی متوجه این تفاوت‌ها خواهیم شد.

 

حتما این طور است. وقتی شما با فردی کار می‌کنی که در ذهن خودت از او یک شناسنامه داری و بیرون از نقش، سر کار فضای زندگی شخصی او را دیدی، قطعا همه این‌ها کمک می‌کند که با یک ذهن بازتر و با ذهنی که در آن آرشیو بیشتری از آن فرد داری، با یک شخصیت آشنا بشوی. این حتما به باورپذیر بودن نقش کمک می‌کند.

 

خیلی رُک می‌گویم بد و سخت بود! امیدوارم برای هیچ بازیگری اتفاق نیفتد. آقای هاشمی بسیار آدم درجه یک و فوق‌العاده‌ای هستند، آقای توفیقی هم بسیار آدم درجه یک و فوق‌العاده‌ای هستند‌ اما خیلی بد است که وسط کار، کارگردانت کسی که کاراکترت را با او ساختی، جان دادی، پیش بردی، کارگردانی که نگاه، قاب و دکوپاژ خاص خودش را دارد، برود و ناگهان مواجه شوی با کارگردان دیگری که نگاه، قاب و دکوپاژ محترم خاص خودش را دارد. طبیعتا این تفاوت‌ها وجود دارد. 

 

هرکدام دستخط خودشان را دارند دیگر، یک بازیگر می‌داند من چه می‌گویم.

 

زهره سراسر زندگی، عشق، رنگ و نشاط بود. روحش شاد، زهره مهربانی مطلق بود، با هیچ آدمی در سوءتفاهم نبود، عشق را دوست داشت و عاشق زندگی بود.

هیچ وقت آن لحظه‌ای را که کنارش نشستم و شروع کردیم به ضبط سکانس خواستگاری، فراموش نمی‌کنم. مچ دستم را گرفت و گفتم چقدر آرام هستی، تشکر کردم، گفت یک آرامش خاصی در تو وجود دارد، به او گفتم این در وجود توست که این قدر آرامی، با آدم‌ها دچار سوءتفاهم نیستی و لبریز از عشق هستی.

زهره بسیار مهربان، کاربلد، حرفه‌ای، با وسواس و عاشق بود. زهره «زندگی» بود، زندگی که سراسرش بهار است و خزان نداشت.

 

زهره این قدر عالی و قوی بود که هیچ کس نتوانست دست به حذف پلان‌ها و سکانس‌های او بزند.

گرفتن و تکرار همه آن پلان‌ها که کاری نداشت، آقای توفیقی می‌توانست خیلی راحت همه را تغییر بدهد اما این آدم این قدر درست در قاب قرار گرفته بود که هیچ کس نتوانست سکانس‌هایش را حذف کند. این یک جریان است، اجازه بدهید با این رودخانه پیش برویم و مواجه شدن مخاطب با این اتفاق را به چشم ببینیم و بعدا درباره‌اش صحبت کنیم.

 

در یک فیلم کوتاه بازی کردم و برای بازی در یک سریال نمایش خانگی به کارگردانی آقای حمیدرضا قربانی قرارداد بستم. یک فیلم سینمایی و سریال دیگری هم پیشنهاد شد اما به دلایل بسیار موجه تصمیم گرفتم همکاری نداشته باشم.

 

بله، البته پیشنهاد داشتم، به عنوان مثال برای بازی در سریال «آنتن» دعوت شدم اما نپذیرفتم و همکاری نکردم.

 

منِ بابایی دارم کار می‌کنم. اول این که تمام تلاشم را می‌کنم وارد هر پروژه‌ای نشوم، یعنی وقتی می‌بینیم یک پروژه پا در هواست و هیچ چیز برای هیچ کس مهم نیست، خب قرارداد نمی‌بندم دیگر.

برایم بسیار مهم است در هر قابی که قرار می‌گیرم اتفاق درستی بیفتد و تمام تلاشم را می‌کنم که در آن جریان «یاد گرفتن» قرار بگیرم. مخاطبی که بخواهد کاری را دوست داشته باشد، فرقی نمی‌کند تلویزیون یا نمایش خانگی باشد، می‌نشیند کار را تماشا می‌کند.