چرا برخی سینماگران پروتکل‌های جشنواره فیلم فجر را رعایت نمی‌کردند؟
جشنواره فیلم فجر یک رویداد دولتی است تا یک رویداد ملی. یکی از نشانه‌های دولتی بودن آن نحوه حضور هنرمندان و فیلمسازان در آیین‌های پیرامون آن است.
در طول برگزاری جشنواره چهل و سوم برخی از هنرمندان با آیین‌های مهم این رویداد طوری رفتار کرده‌اند که انگار به‌خاطر رفاقت با تهیه‌کننده یا به اجبار دریافت قسط معوقه این کار را می‌کنند. هیچ دلیلی نباید باعث شود که هنرمندان در یک جشنواره ملی طوری حاضر شوند که گویی آخرین کاری که باید انجام دهند، حضور در جشنواره است.
وقتی یک فیلم از طرف تهیه‌کننده فیلم در یک رویداد حاضر و پذیرفته می‌شود، ملزم به رعایت پروتکل‌های آن جشنواره است. این الزام وقتی مخدوش می‌شود که رابطه برگزارکنندگان و حاضران در جشنواره مخدوش شود. خدشه در یک رابطه، محصول زیاده‌خواهی یک طرف و عقب نشینی طرف مقابل است.
مدیران دولتی جشنواره که فقط در دوران دولت مستقر، میزبانی جشنواره را برعهده دارند، همیشه در بزنگاه‌های مختلف مانند انتخاب فیلم‌ها و توزیع جوایز بارها به فیلمسازان اعلام کرده‌اند که برای آنها شأن و منزلت رویداد ملی جشنواره اهمیتی ندارد و بیش از هر چیزی مسائل درون و پیرامون و حتی حاشیه‌ای دولت برایشان مهم است. برای اغلب دبیران جشنواره و مدیران سازمان سینمایی در طول ۴۰سال گذشته، برگزاری بدون حاشیه جشنواره نشانه مدیریت خوب آنها تلقی شده و بس. فیلم‌ها و فیلمسازان در این میان تنها عواملی برای پُر شدن کارنامه آنها بودند و بس.
حافظه همه هنرمندان سینمای ایران آنها را به این نتیجه رسانده که تحویل گرفتن میزبانی این میزبان‌های بی‌علاقه به شأن و منزلت مهمان‌ها در چشم رسانه‌ها و افکار عمومی بیشتر تحسین می‌شود تا رعایت پروتکل‌های جشنواره‌ای که قرار بوده صحنه نمایش ملی یک سینمای ملی باشد و انگار در رفت‌وآمد دولت‌ها خود جشنواره مانند عباس در آژانس شیشه‌ای گوشت قربانی است.
دیدگاه