از صدای شکستن استخوان، تا اشتباه عمدی فیلمسازها/ یازده ترفند جالب از پشت صحنه‌ی فیلم‌های هالیوود، که شاید از آن‌ها باخبر نباشید

۱- آدم بدها از محصولات اپل استفاده نمی کنند

ریان جانسون، کارگردان آمریکایی که به تازگی هم فیلم «چاقوکشی» (Knives Out) را ساخته، درباره ی نکته ی جالبی در فیلم خود و به طور کلی صنعت سینما صحبت کرده که می تواند به مخاطبان سینما کمک کند آدم بدهای داستان را در هر فیلمی تشخیص دهند. ماجرا از این قرار است که در فیلم های هالیوودی هرگز محصولات اپل را در دستان آدم بدهای داستان نمی بینیم. شرکت اپل تنها به یک شرط اجازه ی استفاده از محصولاتش را به کارگردان ها در فیلم هایشان می دهد، اینکه فقط آدم خوب های فیلم از آن ها استفاده کنند.

عمده گجت هایی که از آن ها در فیلم های هالیوودی استفاده می شود متعلق به برند اپل هستند. از سال ۲۰۱۲، آیفون و دیگر محصولات شرکت اپل را فقط در جبهه ی خیر داستان ها نشان می دهند.

۲- فیلم های سه بعدی در گذشته سرگیجه آورتر از حالا بودند

امروزه، سازندگان فیلم های سه بعدی دیگر از افکتی که این توهم را به وجود آورد که چیزی در حال پرواز به سمت شما است استفاده نمی کنند. نکته این است مغز ما متوجه نمی شود تصاویری که می بینیم خیالی و نه واقعی هستند. به همین دلیل چشم های ما هم سعی می کنند به گونه ای عکس العمل نشان دهند که گویی یک جسم واقعی در حال نزدیک شدن به ما است. اما در نهایت تنها اتفاقی که می افتد این است که مغز ماهیچه های چشم را منقبض می کند، مسأله ای که به سرگیجه، سردرد و حالت تهوع می انجامد.

به همین دلیل، این روزها سازندگان جلوه های ویژه ی تصویری سعی می کنند فیلم ها را به گونه ای بسازند که اجسام سه بعدی با سرعت بسیار زیادی فقط عبور کنند و مغز فرصت تمرکز بر آن ها را پیدا نکند، یا از ذرات کوچکی (مثل گرد و غبار، خاکستر یا برف) استفاده می کنند که مغز آن ها را چیز بی اهمیتی قلمداد می کند و روی آن ها تمرکز نمی کند.

۳- کودکانی که در فیلم های ترسناک بازی می کنند اغلب موضوع فیلم را نمی دانند

در اغلب موارد، کودکانی که از آن ها در فیلم های ژانر وحشت استفاده می شود، اصلاً نمی دانند که در یک فیلم ترسناک بازی می کنند. کار فیلمبرداری به ندرت طبق ترتیب زمانی داستان انجام می شود و برای یک کودک بسیار سخت است که بتواند یک تصویر جامع از آنچه که در فیلم رخ می دهد پیدا کند. هیچ چیز ترسناکی هم در صحنه ی فیلمبرداری وجود ندارد، چون موسیقی و صداها در مرحله ی پس تولید اضافه می شوند و همه ی آن لباس ها، ماسک ها، آدمک ها و دیگر چیزها در زندگی واقعی خنده دار به نظر می رسند نه ترسناک.

در مورد صحنه هایی هم که کودکان باید با خون یا چیز واقعاً ترسناکی سر و کار پیدا کنند، همه چیز طوری ترتیب داده می شود که برای کودک مثل یک بازی به نظر برسد. مثلاً دنی لوید، پسربچه ی فیلم «درخشش» (The Shining) نمی دانست که در یک فیلم ترسناک بازی می کند. استنلی کوبریک، کارگردان فیلم، تصمیم گرفت که ماجرای فیلم را برای دنی تعریف نکند. دنی هم فکر می کرد که این یک فیلم درام درباره ی خانواده ای است که در یک هتل زندگی می کند.

۴- تریلر فیلم های سینمایی را نه شرکت های فیلمسازی، بلکه آژانس های تبلیغاتی می سازند

برای ساخت یک تریلر ۲ دقیقه ای برای یک فیلم، کارگردان ها شرکت های خاصی را استخدام می کنند. شاید اینطور به نظر برسد که ساخت تریلر برای کسانی که فیلم را ساخته اند راحت تر و کم هزینه تر باشد. اما واقعیت آن است که این کار اصلاً ساده نیست.

در اغلب موارد، کارگردان ها خود می دانند که در امر بازاریابی از تبحر زیادی برخوردار نیستند و نمی دانند که چطور باید یک فیلم را به گروه مخاطبان هدف بفروشند. به همین دلیل آن ها تصمیم می گیرند افراد متخصص را به کار گیرند و ریسک نکنند.

۵- صدای شکستن استخوان ها در فیلم ها در واقع صدای خرد شدن هویج و کرفس است

وقتی گروه صداگذاری فیلم به صدایی شبیه به شکستن استخوان ها نیاز داشته باشند، برای تولید آن صدا از هویج و کرفس کمک می گیرند. پس بار دیگر که یک صحنه ی خشن در فیلمی دیدید، یادی هم از این سبزیجات بینوا کنید!

۶- سکانس هایی که در آن ها آینه وجود دارد یکی از سخت ترین سکانس ها برای گرفتن هستند

سکانس هایی که در مجاورت آینه ها هستند باید از زوایای خاصی گرفته شوند تا فقط بازیگر و انعکاس او دیده شوند نه دوربین و نورپردازی های صحنه ی فیلمبرداری. مثلاً در فیلم «ترمیناتور ۲» (Terminator 2) سازندگان فیلم تصمیم گرفتند از بدل و آدمک برای این کار استفاده کنند.

در سکانسی که کاراکتر لیندا همیلتون یک ریزتراشه را از سر آرنولد شوارتزنگر جدا می کند، در واقع هیچ آینه ای وجود ندارد و شما شوارتزنگر را به همراه بدلش می بینید که همان حرکات او را با سرش تکرار می کند. و لیندا همیلتون هم به همراه یک آدمک در جلوی دوربین بازی می کند.

۷- بعضی اشتباهات کارگردان ها عمدی است

بسیاری از فیلم های پرفروش و مشهور سینما مملوء از گاف و اشتباه هستند. بعضی از این اشتباهات کاملاً واضح و بدیهی هستند. مثلاً در یکی از سکانس های فیلم «شوالیه تاریکی برمی خیزد» (The Dark Knight Rises) بتمن در حالی وارد یک تونل می شود که روز و هوا روشن است اما هنگام خروج او از تونل هوا کاملاً تاریک شده.

نکته این است که در اغلب مواقع کارگردان ها خود از این حفره های داستانی باخبر هستند و به عمد دست به آن ها می زنند. بتمن در تاریکی ظاهر حماسی تر و تأثیرگذارتری پیدا می کند تا در روشنی روز. همین برای کریستوفر نولان، کارگردان فیلم، دلیل کافی ای بود. علاوه بر این، سازندگان فیلم ها می دانند که اغلب تماشاچیان آنقدر غرق داستان فیلم می شوند که متوجه جزئیات نمی شوند.

۸- یک شرکت خاص هست که برای فیلم های هالیوودی برف می سازد

برفی که در فیلم های هالیوودی از آن ها استفاده می شود مصنوعی است. تقریباً در همه ی موارد، برف ها تولید شرکتی به نام Snow Business هستند. این شرکت در سال ۱۹۸۳ شروع به کار کرد و بیشتر از ۲۰۰ نوع برف مختلف تولید می کند.

کار کردن با برف واقعی در فرآیند فیلمبرداری بسیار دشوار است چون در برابر دوربین ذوب می شود. اما بعضی فیلم ها هم هستند که واقعاً در مناطق برفی فیلمبرداری شدند. مثلاً فیلم «از مرگ بازگشته» (The Revenant) در یک پیست اسکی در کانادا فیلمبرداری شده بود.

۹- بازیگران سیاهی لشکر در صورت نگاه به دوربین اخراج خواهند شد

سیاهی لشکرها نباید مستقیم به داخل دوربین نگاه کنند و حتی ممکن است به خاطر این کار اخراج شوند. به علاوه، به آن ها توصیه می شود لباس سفید رنگ یا لباس هایی که روی آن ها طرح بزرگی وجود دارد، نپوشند تا توجه مخاطبان به آن ها جلب نشود.

۱۰- در فیلم ها به ندرت از غذای واقعی استفاده می شود

در اغلب موارد، غذاها و خوراکی هایی که در فیلم ها می بینیم در واقع از مواد غیرخوردنی ساخته شده اند. غذاهای خوش آب و رنگ و هوس انگیزی که در مجموعه فیلم «هری پاتر» (Harry Potter) در سالن بزرگ هاگوارتز روی میزها بود را به خاطر دارید؟ فقط غذاهای فیلم اول «هری پاتر» واقعی بودند. غذاها خیلی زود فاسد می شدند و سازندگان فیلم مجبور بودند غذای دیگری جاگزین شان کنند. به همین دلیل در فیلم های بعدی «هری پاتر» دیگر اغلب غذاها و خوراکی ها را از ماده ی رزین درست می کردند.

۱۱- برای ساخت بعضی جلوه های ویژه ی تصویری باید از پرده ی سبز استفاده شود

کارگردان ها هنگام ساخت جلوه های ویژه ی تصویری فیلم ها از یک پرده ی سبز پررنگ استفاده می کنند چون رنگ پرده باید تا حد امکان با رنگ چشم بازیگر متفاوت باشد. اگر چشم بازیگر سبز رنگ باشد، می توان از یک پرده ی آبی رنگ استفاده کرد. علاوه بر این، در سکانس هایی که برای گرفتن آن ها از پرده ی سبز استفاده می شود، نباید رنگ سبزی در ظاهر شخصیت های فیلم و وسایل صحنه وجود داشته. این ترفند کمک می کند مدت زمانی که باید صرف ویرایش سکانس ها شود، به میزان چشمگیری کاهش پیدا کند.