دختری که دیشب در سوهو راز یک زن بدکاره قاتل را فاش کرد

فیلم بریتانیایی «دیشب در سوهو» (Last Night in Soho) اولین‌بار در بخش خارج از مسابقه جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز به نمایش درآمد. فیلم را ادگار رایت کارگردانی کرده که بابت ساخت آثاری، چون «شان مردگان»، «اسکات پیلگریم در برابر دنیا»  و «بیبی راننده» شناخته شده است. ایده‌ی اولیه‌ی فیلم سینمایی دیشب در سوهو از سال ۲۰۰۷ به ذهن رایت رسید. رایت که خود نوستالژی‌باز است و علاقه خاصی به دهه ۱۹۶۰ به‌ویژه موسیقی آن دارد با این دهه و وضعیتش ارتباطی ویژه برقرار کرده بود.

فیلم‌نامه دیشب در سوهو براساس داستانی نوشته خود ادگار رایت تنظیم شده است. کریستی ویلسون-کرنز فیلم‌نامه‌نویس اسکاتلندی هم همکار فیلم‌نامه‌نویس رایت در این پروژه بوده است. نقش‌های اصلی این فیلم ترسناک روان‌شناختی برعهده توماسین مک‌کنزی، آنیا تیلور-جوی و مت اسمیت قرار گرفته است.

داستان فیلم درباره‌ی یک طراح مد و لباس بسیار پیگیر و مشتاق است که به شکل اسرارآمیزی قادر است از نظر زمانی وارد دهه ۱۹۶۰ شود؛ او در آن دهه با یک خواننده عجیب و مرموز روبه‌رو می‌شود و ماجرا‌های زندگی او را در آن تاریخ تجربه می‌کند.

رسول خردمندی نوشت: دیشب در سوهو اثری است که هم می‌خواهد شبیه به یک فیلم کلاسیک ژانر وحشت باشد و هم ۱۸۰ درجه مخالفِ آن در سمت مقابل؛ یعنی یک فیلم امروزی و مدرن که در میان قاب‌های متعددِ رنگارنگ، دل‌فریبی کند. البته این مسئله تنها به بخش فنی مرتبط نبوده و حضور دو بازیگر به نام‌های توماسین مک‌کنزی و آنیا تیلور جوی در این فیلم نیز در همین راستاست که مخاطب را به این فیلم مجذوب کند.

شرحِ گوشه‌ای از داستان زندگیِ یک طراح فشن به اسم الوئیز می‌توانسته هیجان‌انگیز و با سرعت بیشتری روایت شود، اما فیلم‌ساز به رسم فیلم‌های کلاسیک پله پله و به آرامی مخاطب را با این شخصیت آشنا می‌کند. پروسه‌ی شناختِ الوئیز به درستی انجام می‌شود، اما کند روایت شدن داستان از یک طرف، شلخته روایت شدن قصه از طرفی دیگر موجب می‌شود تا تمرکز حواس بیننده از ماجرا پرت شود.

داستان فیلم دیشب در سوهو با یک غافل‌گیری در زمانی درست و به‌جا، سناریو را نجات می‌دهد. نیمی از فیلم با پلان‌های حوصله‌سربر در ابتدا پر شده، اما حوادث در دقایق تقریبا پایانی با سرعت دیوانه‌واری پشت سر هم رقم می‌خورند و اینبار بیننده که ما باشیم از تماشای رویداد‌ها لذت می‌بریم. سناریو هر اندازه در نیمه‌ی ابتدایی فیلم عیب و ایراد از خود نشان می‌دهد، در نیمه‌ی دوم فیلم جبران می‌کند، اما آیا این مسئله کافیست برای جذب یک بیننده به اثری که در ژانر وحشت طبقه‌بندی می‌شود؟

فیلم دیشب در سوهو دغدغه دارد و فیلم‌ساز این اثر نیز طرز تفکر دغدغه‌مندی. با این وجود هر اندازه که بخواهیم از دکوپاژ و چینش موزیک روی سکانس‌های متعدد فیلم لذت ببریم، آن‌چه در پایان می‌ماند میزان اثرگذاریِ پایینِ فیلم بر ذهن‌مان است. دیشب در سوهو المان‌های مثبت و خوبی دارد، اما از جنبه‌ی فیلم‌نامه‌نویسی و روایت یک قصه‌ی درست و حسابی اثری است به شدت شلخته. این فیلم مثل یک لالِ مادرزاد است که در القای مفهوم به مشکل می‌افتد و برخلافِ تدوین استادانه‌ای که دارد، توان تبدیل شدن به یک فیلم خوب را ندارد، چه برسد به این‌که آن را شاهکار خطاب کنیم.

وندی ایده منتقد اسکرین دیلی درباره‌ی فیلم نوشت: یک اثر انفجاری است. فیلم Last Night In Soho از آن دسته آثار لذت‌بخش است که سرگرمی آن تنها زمانی به پایان می‌رسد که کسی یا در حال گریه کردن باشد یا خونریزی. این فیلم به ما یادآوری می‌کند که چقدر همگی دلتنگ آن شب‌های سابق هستیم!

جیسون سالامنز منتقد سینما نیز نوشت: ادگار رایت در فیلم Last Night in Soho یک داستان شبح‌وار ترسناک، ساختگی و باشکوه را ترکیب کرده است؛ اثری که می‌تواند به‌عنوان یکی از بهترین فیلم‌های لندنی دهه جدید شناخته شود.