معمای موجودی فضایی به نام «فوفو» که به زمین آمده است

اولین مواجهه با سریال، تیتراژ ابتدایی آن است که مخاطب را با فضای کلی قصه آشنا می‌کند. هم‌چنین در ترانه‌ی تیتراژ ابتدایی، رمز صحبت با «فوفو» که موجودی فضایی‌ست، با خوانندگی متفاوت جواد رضویان و هم‌خوان‌هایش، مشخص می‌شود.

این سریال با ترکیب انیمیشن و رئال، جزو معدود سریال‌هایی است که با این ساختار در ایران ساخته شده است.

هدف سریال چیست و مخاطب را چگونه راضی می‌کند؟

باید در نظر داشت؛ به علت سرعتِ پرشتابِ تکنولوژی و هوش بالای نسل جدید، دیگر نمی‌توان قصه‌های ساده و ابتدایی که بتواند تاثیر بسزایی نیز داشته باشد؛ برای آن‌ها تعریف کرد. همان‌طور که در آثارِ کودک و نوجوانِ خارجی شاهد توجه سازندگان به این امر هستیم؛ موضوع آثار و شکل روایی قصه، متناسب با درک و هوش نسل جدید است و این‌طور نیست که دیگر بچه‌ها از هر مسئله‌ای بی‌اطلاع باشند؛ گاهی حتی در محافل جدیِ جامعه‌شناسی و روان‌شناسی در باب کودک و نوجوان، اساتید مربوطه به کنایه می‌گویند؛ هر آنچه که ما می‌خواهیم به بچه‌ها آموزش دهیم و بگوییم، آن‌ها خودشان قبلاً با آن آشنا شده‌اند!

فرق آشنا شدن و آگاهی درست، از جمله مهم‌ترین دغدغه‌های اصلی جامعه‌شناسان و روان‌شناسان تربیتی این حوزه و طبیعتاً والدین است. حال چه چیز بهتر از آن که در قاب جادویی و فضای تصویری بتوان بچه‌ها را با مسائل مربوطه، بهتر آشنا کرده و به آن‌ها آگاهی درست در راستای «پرورش» و در قالب سرگرمی، ارائه کرد. همان مسائلی که باید در آموزش و پرورش به بچه‌ها در راستای پرورش صحیح، آموزش داده شود اما فقر مدیریتی، مانع آن شده است.

در این چهار قسمت، آنچه که کیفیت سریال را دستخوش تغییر می‌کند، خوب تعریف نکردن قصه و ساده گذشتن از شکل درست روایی داستان است

سریال فوفو از همان قسمت ابتدایی با بهره‌گیری از فضای رئالیستی و انیمیشن، چنین قصد و هدفی دارد که مخاطب کودک با چالش‌هایِ پیش‌رویِ زندگی و مسائلی که توضیح داده شد، درگیر قصه و جهان پیرامونیِ واقعی خود شود.

هر قسمت داستان کمدی و مهیج جداگانه‌ و پیوسته‌ای دارد که مخاطب کودک را با موضوعات مهم روان‌شناختی و اجتماعی، در مدت زمان مفیدی آشنا می‌کند.

تم (مضمون) داستان و حال و هوای سریال

«فوفو» یک موجود فضایی‌ست که توسط اشرارِ فضایی، دزدیده شده اما حین دزدیدن فوفو، اشرار فضایی اشتباهی می‌کنند و فوفو به سیاره‌ی زمین پرتاب شده و سر از شومینه‌ی خانه‌ی خانواده قلاقورچه در می‌آورد. حال این اشرار باید به زمین آمده و ماموریت خود که دزدیدن فوفو است، به سرانجام برسانند.

بنابراین دیگر امتیاز این سریال تم معماگونه‌ و هیجان انگیز آن در داستان سریال است که مخاطب کودک را بهتر همراه خود می‌کند.

هم‌چنین شخصیت‌های سریال از جمله کودکان آن و به طور قابل توجهی، نقش نیما قلاقورچه (جواد رضویان)، نقش پاشا دمیرچی (پاشا جمالی) و نقش جناب سرهنگ (بهراد خرازی)؛ هم مخاطب کودک و هم مخاطب بزرگسال را جذب می‌کند.

آنچه که می‌توانست سریال را دیدنی‌تر کند

در این چهار قسمت، آنچه که کیفیت سریال را دستخوش تغییر می‌کند، خوب تعریف نکردن قصه و ساده گذشتن از شکل درست روایی داستان است. در برخی سکانس‌ها نیز شاهد عدم پیوستگی از سکانس به سکانسی دیگر هستیم که به نظر می‌رسد؛ فرم صحیح و ابتدایی فیلم‌نامه نویسی نیز در آن رعایت نشده است.

و اما «فوفو»، شخصیت مهمی که شاید می‌توانست ارتباط عمیق‌تری با مخاطب پیدا کند و تبدیل به یک شخصیت کارتونی محبوب‌تری شود؛ فاقد شخصیت‌پردازی متمایز و درونی است.

با نگاهی به آثارِ موفق داخلی و خارجی در حوزه کودک و نوجوان متوجه خواهیم شد؛ سازندگان با بهره‌گیری از قوه‌ی تخیل و خلق شخصیت‌های کارتونی و یا عروسکی، حس هم‌ذات‌پنداری را در مخاطب بیدار کرده و با طراحی صحیحِ شکلِ ظاهری و روحیات متمایزِ شخصیتِ عروسکی یا کارتونی، آن‌ها برای مخاطبان باورپذیر می‌شوند. گویی این شخصیت‌های کارتونی عضوی از خانواده‌ی ما می‌شوند.

شخصیت «فوفو» به جز توانایی برآورده کردن آرزوها، از دیگر ویژگی‌هایی که می‌توانست داشته باشد؛ محروم است. شاید وجود و نقش یک صداپیشه برای شخصیت «فوفو» آن را باورپذیرتر می‌کرد و موقعیت‌های کمدی بیشتر و بهتری در داستان سریال شکل می‌گرفت و خط روایی آن دستخوش اتفاقات جذاب‌تری نیز می‌شد. به عنوان مثال: مخاطب کودک برای دزدیده شدن «فوفو» و همراهی و هم‌ذات پنداری با او بیشتر ترغیب می‌شد و موضوع هر قسمت را باتوجه به وقایع داستان و شخصیت‌های آن، به طور ویژه‌تری هضم و درک می‌کرد.

از رنجی که می‌برد...!

یکی دو شخصیت فانتزی که در سریال حضور دارند، جذابیتی متناسب با شرایط و زمان حال را ندارد؛ و اما مسئله‌ی اساسی دیگرِ این سریال، نوع بازی گرفتن از بازیگران کودک آن است که می‌توانست با دقت و جدیت بیشتری انجام می‌شد.

امیدواری به فوفو

با در نظر داشتن این نکته که در کشور ما به سریال‌ها یا فیلم‌های کودک و نوجوان، کمترین بودجه اختصاص داده می‌شود و حتی از تعدد تبلیغ مانند آثار دیگر بهره‌مند نیستند؛ فوفو توانسته به عنوان یک اثر پیشگام به لحاظ فرمی در حوزه کودک و نوجوان، جایش را در خانواده‌های ایرانی باز کند و کودکان را همراه خود کند.

باید متوجه این موضوع باشیم که ساخت این نوع آثار در ایران بسیار سخت است اما می‌توان امیدوار بود که آثار بهتری تولید شود و به طور مشخص، «فوفو» می‌تواند در آینده با اعمال توجه بیشتر، هم‌چنان در سیاره‌ی زمین باشد و به یک شخصیت محبوب کارتونی تبدیل شود.

باتوجه به جسارتی که کارگردان اثر در ابتدای راه نشان داده است به چنین دستاوردی در آینده بسیار می‌توان امیدوار بود چراکه در بین دیگر آثار این حوزه که در حال پخش در سایر پلتفرم‌ها یا تلویزیون است، «فوفو» از بقیه‌ی آثار پیش‌رو تر بوده و ارتباط خوب و بیشتری با مخاطبان کودک گرفته است. هم‌چنین این سریال را می‌توان جزو سریال‌های موفق در حوزه کودک به حساب آورد.

 پخش فصل اول سریال «فوفو مسافری از کامادو» به کارگردانی میثم معراجی و تهیه‌کنندگی حسین بهمنی از سه‌شنبه ۱۳ تیر ۱۴۰۲ در پلتفرم فیلم‌نت آغاز شده است.

جواد رضویان، الیکا عبدالرزاقی، بهراد خرازی، پاشا جمالی، رضا شفیعی‌جم، السا فیروزآذر، ستاره حسینی، سارا مقربی، محمدمهراد دادخواه با هنرمندی یدالله شادمانی، مجید افشاری، لاله صبوری و یوسف صیادی از جمله بازیگرانی هستند که در فوفو مسافری از کامادو نقش‌آفرینی کرده‌اند. همچنین فربد عشقی، ویهان معراجی و تامارا یکتا بازیگران کودک این سریال هستند.