فرمول یک: گفتگومحوری با چاشنی صمیمیت

شبکه های مختلف تلویزیونی جهان در سبد تولیدات سالیانه خود، بخشی را به برنامه های گفتگومحور ((تاک شو)) اختصاص داده و علاقمندان پروپاقرصی را برای خود از این بابت دست و پا کرده اند. سیمای جمهوری اسلامی ایران نیز از این قاعده کلی مستثنی نبوده و جنگ های گفتگومحور فراوانی را در سال های گذشته روانه آنتن شبکه های پرتعداد خود کرده است. در سال های اخیر، تنوع برنامه های اینچنینی بیشتر از گذشته شده و تعدادی از آنها نیز به سمت تخصصی تر شدن رفته اند. برنامه هایی که در حوزه هایی همچون: ورزش، سیاست، فرهنگ و اقتصاد تولید شده و هر کدام طیف خاصی از مخاطبان را به سوی خویش کشانده اند. با این حال، همچنان عمده تولیدات شبکه ها در این باب سمت و سوی عمومی و غلبه سرگرمی بر سایر وجوه آثاری از این دست را دارد. از نمونه های شاخص ماه های اخیر که مخاطبان زیادی داشته و این شب ها سری جدید آن نیز روی شبکه یک رفته، ((فرمول یک)) با اجرای ((علی ضیا)) است. فرمول یک در ساختار خود از همان فرمول قدیمی و امتحان پس داده برنامه های گفتگومحور بهره گرفته و عمده توان و انرژی خود را صرف بخش گفتگو با میهمان یا میهمان های خود کرده است. چرا که مخاطب از برنامه هایی از این دست انتظار پیچیده و عجیبی نداشته و قاعده بازی را کاملا می شناسد. پس اتاق فکر فرمول یک برای تولید گفتگوهای جذاب نیاز به سوژه هایی بکر و تازه دارد تا بتواند مخاطب خود را در دقایق پایانی شب های طولانی پاییز پای تلویزیون بنشاند. نکته مهم و کلیدی اینجاست که اتاق فکر این برنامه برای جذب مخاطب بیشتر سراغ سوژه های خیلی خاص و عجیب و غریب نرفته و تلاش کرده تا از سوژه های معمولی تر به گفتگوهایی جذاب و دلنشین برسد. به عبارت دقیق تر، نزدیک شدن به آدم هایی که شاید گاه با آنها برخورد کرده و از کنارشان گذشته ایم بی آن که نگاه ویژه ای به شخصیت یا شغل آنها بیندازیم!. برای مثال می توان به پستچی هایی اشاره کرد که شبی میهمان فرمول یک بوده و از سختی ها و در عین حال لحظات شیرین و دوست داشتنی حرفه شان گفتند. عشق به این حرفه سخت، وجه اشتراک هر چهار میهمان برنامه بوده که در تمام سال های طولانی کاری شان به یاری آنها آمده است. همینطور حضور جوانی که در اردوهای جهادی شرکت کرده و سیر حرکت او در این مسیر جذابیت فوق العاده ای برای مخاطب دارد. آن هم از زبان فردی با لحن خودمانی بچه های جنوب شهر که بدون تکلف و عاری از ریا، چگونگی تغییر تدریجی درونی اش را بیان می کند. اما در کنار میهمان هایی از این دست، عوامل تولید فرمول یک گاه برگ برنده های ویژه ای هم رو کرده اند تا مخاطبان همیشگی شان را غافلگیر کنند. یکی از شاخص ترین آنها هم حضور یک شبان هشتادساله با صدایی فوق العاده درخشان است که حال و هوای ویژه ای به برنامه بخشیده است. نکته حیرت انگیز درباره او که پدر شهید هم به حساب می آید، خواندن در 12 دستگاه موسیقی سنتی بدون داشتن استاد است!. حسینعلی شبانپور از آن دسته استعدادهای حیرت انگیزی است که جلوی دوربین آرامش و خونسردی فوق العاده ای داشته و سادگی اش کاملا به قلب مخاطب می نشیند. به ویژه هنگامی از پسر شهید خود سخن گفته و پدرانگی غریبی در کلام او موج می زند. در عین حال اتاق فکر برنامه فوق از دنیای مجازی هم غافل نشده و بعضی از سوژه های خود را از دل آن انتخاب می کنند. برای مثال هم می توان به کشتی گیر جوان اهل اندیمشک ((محسن مدهنی)) که سه سال قبل به مدال جهانی هم دست پیدا کرده، اشاره کرد. مدهنی مدتی پیش برای امرارمعاش کنار خیابان بساط میوه فروشی داشته و بر سر این موضوع هم با ماموران شهرداری به مشکل می خورد که در نهایت فیلم کوتاهی از این موضوع در فضای مجازی پخش می شود. حال پس از حل بخشی از مشکل شغلی و معیشتی وی به کمک فدراسیون کشتی و بستن قرارداد برای لیگ کشتی ایران، مدهنی روبروی ضیا نشسته و درباره خود و زندگی اش و امید به حضوری موفق در مسابقات جهانی ماه های آینده با کلام ساده و خودمانی اش حرف می زند. برنامه های گفتگو محور بخش مهمی از موفقیت خود را مدیون مجریان خود هستند که فرمول یک نیز از این قاعده مستثنی نیست. علی ضیا که تجربه سال ها اجرا را در کارنامه خود دارد، در پلاتوی اول برنامه گپی خودمانی راجع به موضوعات مختلف با مخاطبان خود زده و کمی طنز که گاه گزنده هم هست را چاشنی آن می کند. سپس در گفتگو با میهمان های برنامه هم کاملا از تکلف و در عین حال صمیمیت های اغراق آمیز فاصله گرفته و گفتگو را به شیوه گپ و گفت های دوستانه پیش می برد. روشی که موفق به نظر رسیده و دوستداران زیادی هم دارد. بخش استندآپ کمدی با اجرای کربلایی زاده که تلاش تیم سازنده فرمول یک برای متنوع کردن آن بوده، گاه جذاب جلوه کرده و گاهی نیز کیفیت لازم را ندارد که بخش مهمی از هر دو نقطه ضعف و قوت نیز به متن های آن بازمی گردد.