عاشقانه‌ترین صبحانه دنیا با یک زن فوق زیبا + تصاویر

 شصت سال پیش در چنین روزی فیلم سینمایی «صبحانه در تیفانی/Breakfast at Tiffanys» به کارگردانی بلیک ادواردز با بازی آدری هیپبورن دوست‌داشتنی بر اساس کتاب ترومن کاپوتی به اکران سینما‌ها درآمد. این فیلم داستان هالی گولایتلی دختری زیبا و وحشی‌خو است که در سن ۱۵ سالگی ازدواج می‌کند، اما پس از مدتی تصمیم می‌گیرد برای بازی در یک فیلم، همسرش را ترک کند و به هالیوود برود. اما هالی در هالیوود هم دوام چندانی نمی‌یابد و اینبار تصمیم می‌گیرد به نیویورک برود. هالی در نیویورک با مرد جوانی به نام پل وارجک آشنا می‌شود که این آشنایی رفته رفته بر زندگی آن‌ها اثر می‌گذارد و...

نیما نادری نوشت: شاید تماشای فیلمی مانند «صبحانه در تیفانی» کمی شما را از فضای غمین این روز‌ها برای دو ساعت هم شده جدا کند و حال خوبی برایتان رقم بزند. فیلمی‌که نه با ادا و اطوار‌های روشنفکری و انتلکتی سر و کار دارد و نه نسبتی با درام‌های کمدیِ بی‌ارزش و مبتذل امروزی برقرار می‌کند. سبک جالب نگارش کاپوتی زیبایی این داستان تلخ و شیرین را دو چندان می‌کند. شیرینی فیلم، اما بیشتر بر بازی و نقش آدری هپبورن سوار است، اوست که توانسته بار درام و کمدی فیلم را بر دوش کشد و با طنازی و ظرافت کاراکتر هالی را ماندگار کند. ظرافت‌های رفتاری او همانند سوت زدن‌هایش، از بالای عینک نگاه کردنش، بی تفاوتی او به مشکلات پیش آمده، برخورد نامتعادل او دربرابر آدم‌ها، رفتار عصیانگرانه و نافرمانی او، سبک زدگی بی‌بندوبار و هنجار شکنانه او، طبع لطیف و در عین حال ماجراجویانه هالی و... جملگی از شخصیت پیچیده و متناقض او سرچشمه می‌گیرند و این جمع اضداد درواقع به‌دلیل نزدیک بودن به آدم‌های واقعی در زندگی قابل درک و باورپذیر است.

دامون قنبرزاده منتقد سینما نوشت: یک کمدی شیرین و آرام، با بازیگری شیرین‌تر به نام آدری هپبورن کنار کارگردانی شیرین به نام بلیک ادواردز. آدری هپبورن شکننده‌تر و ظریف‌تر از آن است که در پایان داستان بخواهد گربه‌ی بی‌نامش را زیر باران رها کند تا مثلاً نشان بدهد او زنی نیست که در قفس مرد‌ها گرفتار شود. این‌جاست که انتخاب هپبورن، هوشمندانه جلوه می‌کند. گذشته‌ی مبهم هالی و رفتار‌های ابهام‌برانگیز کنونی‌اش، پال را در تشخیص هویت واقعی این زن زیبا ناکام می‌گذارد. او لحظه‌ای به پال ابراز علاقه می‌کند، اما لحظه‌ای بعد، خیلی بی‌مقدمه، می‌زند زیر همه‌چیز. خودش را هالی معرفی می‌کند، اما بعد معلوم می‌شود اسم واقعی‌اش لولاست.

انگار هیچ‌چیز درباره‌ی او قطعیت ندارد. اوضاع بهم‌ریخته و آشفته‌ی زندگی‌اش هم این را نشان می‌دهد؛ وسایلی پخش‌و‌پلا و البته از همه مهمتر، گربه‌ای که هیچ اسمی ندارد و به قول پال در آن مونولوگ عصبانی نهایی، انگار دلیل این بی‌اسم بودن، همان روحیه‌ی متغیری‌ست که هالی می‌خواهد خودش را آن‌گونه نشان دهد. روحیه‌ای وحشی که لگام زدن به آن سخت است، اما خب این‌جا پای موجود ظریفی به نام هپبورن وسط است و نمی‌توانیم بپذیریم او عاشق نشود. شاید اگر مرلین مونرو جای او بود، عاشق نشدنش را راحت‌تر می‌پذیرفتیم و فیلم هم جور دیگری می‌شد تمام شود! ظاهراً قرار بود نقش او را مرلین مونرو بازی کند و اتفاقاً تهیه‌کننده از این که نقش به مونرو نرسید، خیلی عصبانی بود.

نکاتی که درباره «صبحانه در تیفانی» نمی‌دانید:

نقش هالی گولایتی که آدری هیپبورن آن را ایفا کرد قرار بود به مرلین مونرو برسد. گفته می‌شود تهیه کننده به دلیل اینکه سرانجام این نقش به آدری رسیده، بسیار عصبانی شد!

ترومن کاپوتی، هنگام نوشتن داستان همواره مرلین مونرو را برای این نقش متصور شده بود و خودِ مونرو هم موافقت اش را برای حضور در این نقش اعلام کرده بود، اما مربی بازیگری اش (لی استراسبرگ) به او گفت که بازی در نقش یک دختر نه چندان خوش نام می‌تواند به تصویر او در اذهان عمومی ضربه بزند؛ به همین جهت مونرو هم از خیر بازی در این فیلم گذشت.

آدری هیپبورن که ۳ ماه بعد از به دنیا آوردن فرزندش مقابل دوربین رفت، برای بازی در این فیلم مبلغ ۷۵۰ هزار دلار دریافت کرد و خود را به عنوان دومین بازیگر گرانقیمت هالیوود (بعد از الیزابت تیلور) در آن زمان مطرح کرد.

یکی از اختلافات رمان با فیلم «صبحانه در تیفانی» این موضوع بود که هالی گولایلی در زمانی که با پُل ملاقات می‌کرد ۱۹ ساله بود، اما آدری هیپبورن زمانی که در این فیلم حضور داشت، ۳۱ ساله بود.

لباس مشکی رنگی که آدری هیپبورن در سکانس آغازین فیلم بر تن دارد، در سال ۲۰۰۶ در یک حراجی با قیمت گزاف ۸۰۷ هزار دلار به فروش رفت!

هنری مانچینی (آهنگساز فیلم «صبحانه برای تیفانی») گفته بود که قطعه «Moon River» را فقط برای آدری هیپبورن ساخته است.