سیما تیرانداز: هنرمند باید با اثرش حرف بزند
«سیما تیرانداز» بازیگر و کارگردان تئاتر عنوان کرد: نمایشنامه‌ی «آخرین سه‌شنبه سال» برشی از معضلات جامعه‌ی ما را نشان می‌دهد.
«سیما تیرانداز» بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون که در فیلم‌هایی چون: «هامون»، «ماجان»، «سلفی با دموکراسی» و سریال‌های «ستایش»، «دودکش»، «دراکولا» و... نقش‌آفرینی کرده است این روزها نمایش «آخرین سه‌شنبه سال» را به کارگردانی «الهام شعبانی» در تماشاخانه‌ی ایرانشهر به روی صحنه دارد. به همین بهانه خبرگزاری برنا با این بازیگر و کارگردان تئاتر گفت‌وگویی داشته است که در ادامه می‌خوانید.
*این روزها نمایش «آخرین سه‌شنبه سال» به گارگردانی «الهام شعبانی» را در تماشاخانه‌ی ایرانشهر به روی صحنه می‌برید و با این اثر، پرونده‌ی یک مفسد اقتصادی و مسائل پیرامون آن را بازگو می‌کنید. در ابتدا کمی از این نمایش برایمان بگویید.
از نظر من یک هنرمند باید با اثرش حرف بزند بنابراین زمانی‌که نمایشنامه‌ی «آخرین سه‌شنبه سال» را خواندم متوجه شدم این نمایشنامه برشی از معضلات جامعه‌ی ما را نشان می‌دهد و حس کردم با آن می‌توانم صحبت کنم. البته این را هم بگویم که مناسبات دوستانه با «الهام شعبانی» در روند این همکاری بی‌ثمره نبوده است.
*این نمایش شباهتی با نمایش قبلی الهام شعبانی «بی‌چرا زندگان» دارد. به نظر می‌رسد پرداختن به مسائل اجتماعی و حضور خبرنگاران در روند قصه از دغدغه‌های ایشان است... دغدغه‌ی «سیما تیرانداز» در انتخاب و ساخت آثار چیست؟
به شخصه دوست دارم تئاترهای ایرانی را کار کنم چرا که معتقدم ما با فرهنگ خودمان آشنایی بهتری داریم. در بخش کارگردانی معمولا این رویه را دنبال می‌کنم اما اگر در جایگاه بازیگر در نمایشی حضور داشته باشم اوضاع کمی متفاوت‌تر خواهد بود. دغدغه‌ی من آثار ایرانی و اجتماعی است و اگر بخواهم یک اثر کلاسیک هم بسازم سعی می‌کنم به نگاه امروزی نزدیکش کنم. البته به عقیده‌ی من نمایشنامه‌های خوب بین‌المللی هم همیشه مسائل جهان‌شمول را مطرح می‌کنند. مانند: قدرت، عشق، میل به آزادی و...
*تاکنون بازخوردها و واکنش‌ها از این نمایش چگونه بوده است؟
خوشبختانه مخاطبان، پیامِ نمایش ما را دریافت کرده‌اند. من همیشه نظرات داخل سایت تیوال را می‌خوانم و مدنظر قرار می‌دهم.
*عده‌ای معتقدند یکی از مشکلات امروزه در هنرهای نمایشی عدم انطباق موضوعات تئاتر با مسائل روزِ اجتماعی است که موجب دلسردی بخشی از تماشاگران حرفه‌ای تئاتر می‌شود. از نگاه شما این موضوع یک معضل محسوب می‌شود؟
خیر، پرداختن به مسائل اجتماعی فقط یک گونه و بخش از تئاتر است؛ قرار نیست همیشه نمایش‌ها از این مبانی پیروی کنند. برای مثال من ترجیح می‌دهم به مسائل روز اجتماعی بپردازم و کمتر سراغ آثار کلاسیک بروم. اگر هم سراغ «رومئو و ژولیت» بروم با مفهوم و کارکرد امروزِ عشق به آن نگاه می‌کنم. باید بپذیریم که در کنار آثار اجتماعی، نمایش‌هایی امثال: «رومئو و ژولیت» در ژانر خودش مخاطب دارد و دیده می‌شود.
*از نگاه شما فاکتورهایی که موجب کشاندن مخاطب به سالن‌های نمایش می‌شود چیست؟
تئاتر هم مانند سینما است، اگر آثار خوب و درخوری روی صحنه برود حتما مخاطب برای تماشا به سالن‌ها می‌آید. من هرگز خودم را درگیر گونه‌های مختلف کاری نکرده‌ام و نگاهم این‌گونه است که اگر اثری در سینما، تلویزیون و تئاتر خوب باشد در آن بازی می‌کنم؛ اگر هم تاکنون در تلویزیون کارگردانی نکرده‌ام به این دلیل بوده است که شرایطش ایجاد نشده واگر نه چندین بار به سمت این هدف خیز برداشته‌ام. خاستگاه من تئاتر است و برای آن احترام بسیار خاصی قائل هستم، چرا که از نظر اقتصادی، تولیدی و... از دو مدیوم دیگر ضعیف‌تر است. اعتقاد دارم اگر اثری را به گونه‌ای خاص و متفاوت تولید کنید قطعا پایِ مخاطب به سالن‌ها باز خواهد شد.
*به جز نمایش «آخرین سه‌شنبه سال» که هر شب روی صحنه می‌رود مشغول چه کارها و فعالیت‌هایی هستید؟
این مدت سریال «نیکان» از شبکه‌ی سوم سیما را داشتم که چند روز پیش قسمت پایانی آن پخش شد و در حال حاضر مشغول بازی در سریالی برای شبکه نمایش‌خانگی هستم که به زودی خبرش رسانه‌ای خواهد شد.
دیدگاه