«بیگانه ای در پاریس»؛ پیکاسو «به جرم خارجی بودن» سال‌ها تحت نظر پلیس فرانسه بود

پرتره‌ای ناشناخته از پابلو پیکاسو، نقاش شهیر اسپانیایی بهانه‌ای برای مرور دوران زندگی این هنرمند در فرانسه است.

«بیگانه ای در پاریس»؛ پیکاسو «به جرم خارجی بودن» سال‌ها تحت نظر پلیس فرانسه بود

نمایشگاهی با عنوان «پیکاسوی بیگانه» از روز پنجشنبه ۴ نوامبر در موزه تاریخ مهاجرت پاریس در معرض دید عموم قرار گرفته است. این نمایشگاه تا ۱۳ فوریه (۲۴ بهمن) ادامه دارد.

این نمایشگاه بر اساس تحقیقات شگرف آنی کوهن-سولال، مورخ و منتقد فرانسوی برپا شده و نگاهی کاملا جدید به یکی از بزرگترین هنرمندان معاصر دنیا دارد.

خانم کوهن- سولال که در این تحقیق اسناد بایگانی پلیس فرانسه و مکاتبات پلیس با خبرچین‌های خود در کافه‌های محله مونت مارت پاریس را بررسی کرده معتقد است پیکاسو «تنها به جرم خارجی بودن» از سوی پلیس فرانسه تحقیر می‌شده است. این اسناد در یک برهه زمانی از پاریس به برلین انتقال یافته بود و بعدتر با مساعدت مسکو مجددا در اختیار فرانسه قرار گرفت.

پابلو پیکاسو در سن ۱۹ سالگی راهی پاریس شد. نزدیک ۷۰ سال در فرانسه زندگی کرد اما هیچ وقت تابعیت فرانسوی به او داده نشد. طبق تحقیقات این مورخ، پلیس فرانسه در آن سال‌ها به او مظنون بوده و او را تحت نظر داشته است. پلیس فرانسه به او برچسب‌هایی چون «آنارشیست کاتالان»، «جمهوریخواه اسپانیایی» یا «کمونیست» می‌زد.

پیکاسو هرچند هیچگاه در فرانسه بازداشت نشد اما موظف بود هر دو سال یک‌بار خود را به پلیس معرفی کند. به زعم این منتقد هنری تاثیر این رفتار با پیکاسو را می‌توان در برخی از آثارش از نقاشی و مجسمه گرفته تا عکس‌ها و نامه‌های شخصی مشاهده کرد. با این حال هدف مترقی پیکاسو در خلق آثار هنری موجب شده بود تا خدشه‌ای در زندگی وی به‌وجود نیاید. او با اتکا به هنر خود در فرانسه‌ای که ناسیونالیسم را در اوج می‌دید و به بیگانگان نگاه سنگینی داشت بر شهرت خود افزود و تحسین و ستایش جهانیان را برانگیخت.

پیکاسو در سال ۱۹۴۰ زمانی که به‌واسطه مواضع ضد فاشیستی‌اش علیه فرانکو در اسپانیا بیم آن را داشت که مسئولان فرانسوی او را از خاک این کشور اخراج کنند، تقاضای شهروندی فرانسه را داد که البته با این درخواست موافقت نشد. او حتی باید تا دو سال بعد از جنگ جهانی دوم هم صبر می‌کرد تا آثارش اجازه نمایش عمومی در فرانسه پیدا کنند. پابلو پیکاسو متقابلا در سال ۱۹۶۶ جایزه لژین دونور فرانسه را نپذیرفت.

 

کد مطلب: ۳۵۵۱۲۹
لینک کوتاه کپی شد

پیوندها

دیدگاه

تازه ها

یادداشت