پند جالب مونا فرجاد: گاهی باید در زندگی دنده عقب گرفت

و در کپشن این عکس نوشت:

ساعت از نیمه شب گذشته.

مدتی‌ست از ترس کیف قاپ و موبایل دزد به اندازه‌ی یک بند انگشت شیشه را پایین می کشم تا مثلا امنیتم حفظ شود. موتور_ی بوق میزند و با سرعت از کنارم رد می‌شود.

نگاهم به لبخند بزرگ مردِ تابلوی تبلیغاتی‌ می‌افتد، لبخندش آنقدر بزرگ است که گویا صدای خنده‌اش را هم می‌شود شنید. صدای خنده در ذهنم می‌پیچد. روی این صندلی کنارِ راننده چه همراهانی از من نشسته اند که صدای خنده‌ی آنها فضای ماشین را پر کرده است.

همیشه شنیده‌ام (هدف مهم نیست لذت از مسیرِ رسیدن به هدف مهم است) و با خود می‌گفتم چه خزعبلاتی! معلوم است که هدف مهم است. باید تلاش کرد به هدفها پشت سر هم رسید و قله‌ی بعدی موفقیت را کسب کرد!

اما اکنون در این نیمه شبِ تاریک و در این سکوت، تنها همان خنده‌های در مسیر، جانم را تازه می کند. همان دقایقِ لذت بخش همراهی در جاده و کشف زیبایی‌های جاده. آهنگ‌های شنیدنی در مسیر.

همان آرامش در کنار هم بودن. پس خزعبل نبوده. لذت طی مسیر است که طعم رسیدن به هدف را شیرین‌تر می‌کند و گذر عمر را پر لذت. به خود می‌آیم.

خروجی خانه را رد کرده‌ام. کسی در اتوبان نیست میدانم خلاف قانون است، میدان ریسک زیادی دارد و نبایدهای دیگر را خوب می‌دانم.

اما دنده عقب می‌گیرم تا مسیر رد شده را جبران کنم. گاهی باید در زندگی دنده عقب گرفت با اینکه زمان و عمرِ رفته دیگر جبران‌پذیر نیست ولی شاید بشود در مسیر تازه و درست راه را ادامه داد و از طی کردن آن برای رسیدن به مقصود لذت برد.

همانگونه که یادآوری خاطراتِ مسیرها و جاده‌ها لذت‌بخش است و روح را جلا می‌بخشد. عکس در تابستان گذشته گرفته شده. گویا می گویم همین چند صد سال پیش.