تخریب تدریجی یک روستای تاریخی دوران قاجار

تا کنون ۲۰ گمانه تا عمق‌های یک تا سه متر در چهار جهت اصلی و چهار جهت فرعی بیرون از عرصه مشهود، جانمایی و حفر شده است. باستان‌شناسان براساس بقایای تاریخی یافته‌شده قدمت این روستا را به اواخر قاجار و دوره پهلوی نسبت داده‌اند. افزون بر این‌ها شواهد سطحی از جمله سفال، تاریخ سکونت در این منطقه را تا سده هشتم و نهم هجری به عقب برگردانده است. نظر باستان‌شناسان بر این است که برای آگاهی از دوره‌های احتمالی قدیمی‌تر، باید در عرصه کاوش‌های بیشتری انجام شود.

او اضافه کرد: اراضی بخش کهن روستا دارای مالکان شخصی است که تا دو دهه پیش تمام خانه‌های آن مورد استفاده اهالی قرار می‌گرفتند و هنوز تعدادی از آن‌ها استفاده می‌شوند، ‌ اما با توسعه روستا در سال‌های اخیر و فرسوده بودن بافت آن و به دلیل کمبود منابع مالی، متاسفانه با وجود هشدار دلسوزان محلی و استانی، بخش‌هایی از آن کم‌کم توسط مالکان شخصی تخریب شده و جای خود را به خانه‌های نوساز امروزی داده است که این روند کماکان ادامه دارد.

حیدری با بیان ‌اینکه بافت تاریخی این محوطه دارای حصار سرتاسری بوده که بخش‌هایی از آن هنوز برجا مانده و مصالح مورد استفاده خشت و آجر است، گفت: خانه‌ها عموماً دوطبقه با چند اتاق و یک ایوان بوده و دارای یک زیرزمین و نیز حیاطی بزرگ هستند که محل سکونت افراد خانه، انبار علوفه و آغل دام است. سقف خانه‌ها هم به صورت تخت و امروزی و هم در مواردی دارای طاق جناغی است که با تیر چوب و شاخه‌های درختان پوشیده شده و پشت بام نیز کاهگل شده است.