جکی‌ چان در هالیوود

خودش در خاطراتش تعریف می‌کند که آنها، یعنی ستارگان هالیوود که با تعدادی از آنان در این دو پروژه سینمایی همکاری داشت «نمی‌دانستند من چه کسی هستم و به چه موفقیت‌هایی رسیده‌ام. همان زمان بود که فهمیدم واقعا ستاره بزرگی نیستم.

با چک دستمزدی که مبلغش حدود ۶۰۰ هزار دلار بود فکر می‌کردم آدم خیلی مهم و تاثیرگذاری هستم ولی بعد دیدم که ستاره‌های آمریکایی برای هر فیلم ۵ میلیون دلار دستمزد می‌گیرند.»

حتی تعدادی از آن بازیگرها، او را هنرپیشه‌ای ژاپنی می‌پنداشتند و گاهی به بهانه‌هایی مثل ابراز علاقه برای سفر به ژاپن با او هم‌صحبت می‌شدند.

خلاصه بعد از شکست تجاری این دو فیلم، دست از پا درازتر به هنگ‌کنگ برگشت. می‌گفت هنوز آنقدر بزرگ و معتبر نبودم که بتوانم سبک خودم را به هالیوودی‌ها تحمیل کنم. آنان همه ایده‌ها و پیشنهادهای او را رد می‌کردند و کوچک‌ترین تغییری در فیلمنامه و شیوه اجرای آن را نمی‌پذیرفتند.  چان به ناچار تابع آنان شد، در چارچوب قواعد تحمیلی‌شان بازی کرد و نتیجه‌اش افتضاح بود. آنقدر افتضاح که اکنون کسی آن دو فیلم را به یاد نمی‌آورد. اما او بعد از نزدیک به دو دهه، این‌ بار با اسمی بزرگ‌تر و کارنامه‌ای سنگین‌تر به هالیوود برگشت و با «ساعت شلوغی» موفقیتی را که سال ۱۹۸۰ به آن نرسیده بود، کسب کرد.

پیش از آن چند فیلم از فیلم‌های هنگ‌کنگی او - مثل «صاعقه» (۱۹۹۵) و «داستان پلیس ۴: اولین برخورد» (۱۹۹۶) و «آقای نازنین» (۱۹۹۷) به انگلیسی دوبله و - در سینماهای آمریکا اکران شده بودند و تماشاگران آمریکایی او را می‌شناختند. همین شناخت در فروش بیشتر «ساعت شلوغی» تاثیر گذاشت.

برای «ساعت شلوغی» دو دنباله هم ساخته شد که اولی سال ۲۰۰۱ و دومی ۲۰۰۷ اکران شد. موفقیت این فیلم با فیلم‌های «ظهر شانگهای» (۲۰۰۰)، «تاکسیدو» (۲۰۰۲) و «شوالیه‌های شانگهای» (۲۰۰۳) تکرار شد و به هالیوودی‌ها اثبات کرد که کامیابی «ساعت شلوغی» اتفاقی نبوده است.