شاعر و نویسنده کتاب آشپزی و خانه‌ داری عهد قاجار

دیوان اشعار او، بهار جنت نام دارد که شامل حدود شش هزار بیت شعر از انواع قصیده، غزل و رباعی است.

تابلوهای رنگ روغن به جا مانده از وی را فرزندانش نگهداری می‌کنند.

فصل بهار خانم از جمله معدود زنانی بود که در هنر موسیقی و آواز نیز تبحر داشت، پیانو و تار را خوب می‌نواخت، چند صفحه از او به جا مانده که در یکی از آنها آوازی در بیات ترک خوانده ‌است.

چند روزی ز پی تجربه بیمارش کن
با طبیبان جفاکار، سروکارش ده

تا بداند که شب یار، چه سان می‌گذرد
دولت وصل، تو در مجلس اغیارش ده

از پی چیدن یک گل ز گلستان وصال
همچو آن بلبل شوریده دوصد خارش ده

تا بداند، که جفا شرط وفاداری نیست
یاربدخوی جفا جوی ستمکارش ده

چونکه پروای منش نیست، چو پروانه مدام
ز آتش روی بتی، شعله شرربارش ده

صبح امید مرا، چون‌که شب تار نمود
بِسِتان روشنی روز و شب تارش ده

دل پاکیزه‌ی او، گر به مَثَل آینه است
ز آه عشاق بر آن آینه زنگارش ده

مه عقرب صفت ودلبراژدرخطراست
همدم افعی ویارِبترازمارش ده

تا که از درد دل خسته، خبردار شود
همچو «جنت» دل افسرده‌ی افکارش ده 
***
مرا در زندگی از بیش و از کم
نباشد در جهان حاصل به جز غم

دلا خوشتر که با غم همنشینی
که نبوَد مردمی در نسل آدم

بنای عهد هر یک سست بنیاد
بلای جور هر یک سخت محکم

که مهر دوستان جز از دمی نیست
چه حاصل با شدت از لطف یکدم... 
****

خوش می‌کشد به سوی تو این عشق سرکشم
گر از جفا رقیب نسازد مشوشم

از آب چشم و آتش دل بی تو هر زمان
گاهی در آب غوطه ورم گه در آتشم