بعد از حضور در خندوانه افسرده شدم/ الگویم اکبر عبدی است

من بچه پایین بودم هوندا داشتم و آدیدادس، این ترانه را احتمالا شنیده باشید، اما این‌ها را الان کسی ندارد، یا دست‌کم قیمت آن به قدری گران شده که نماد افرادی نباشد که از قشر پایین جامعه هستند. تئاتری که در سری اول آن گیتی معینی نقش اصلی بود و حالا بهاره رهنما در این نمایش حضور دارد تا پندهای اجتماعی با زبان طنز به گونه دیگری مطرح شود.

اشکان درویشی که تهیه کننده و کارگردان این نمایش است درباره این نمایش می‌گوید: من اینجا کسانی را آوردم که فضا دارند و توانایی هم دارند، از توانایی آن‌ها استفاده کردم که هرچند اندک اما درآمد داشته باشند. ما باید کاری کنیم که استعدادهایمان در کشور بمانند نه اینکه فرار کنند.

به بهانه روزهای پایانی این نمایش به گفت‌گو با حسین شاهرخ‌نیا پرداختیم بازیگر نمایش «هوندا، آدیداس ۲» که کار در تئاتر را منشا برکت و انرژی در زندگی خود می‌داند. او را از برنامه «خندوانه» و استندآپ‌های آن می‌شناسیم که از آن به بعد طرفدارانی پیدا کرد و این کمدین حالا به عنوان بازیگر روی صحنه نمایش رفته و ما هم به گفت‌وگو با او پرداختیم که در ادامه می‌خوانید.

حضور در خندوانه این فرصت را به شما داد تا امروز شما را روی صحنه تئاتر ببینیم؟

در «خندوانه» با اینکه اول نشدم ولی شکر خدا اتفاق‌های خوبی برایم افتاد. ما ۲۰ شرکت‌کننده بودیم و می‌دانیم که نمی‌توان همه بچه‌ها را در همه زمینه‌ها حمایت کرد. سالی که من در «خندوانه» شرکت کردم تلویزیون مخاطب بیشتری داشت و این خیلی به من کمک کرد. با این همه مهم این است که بچه‌هایی که می‌خواهند در این برنامه‌ها حضور پیدا کنند، بدانند همه چیز بعد از آن مسابقه شروع می‌شود. شما ممکن است در برنامه تلویزیونی یک اجرای خوب داشته باشی، ولی بعد از آن مهم است که استمرار داشته باشی و کار کنی.

به همین خاطر هم بسیاری از مخاطبان هنوز هم شما را با عنوان کمدین به خاطر می‌آورند؟

من در وهله نخست خودم را استندآپ کمدین نمی‌دانم. البته که هنوز در تئاتر راه طولانی در پیش دارم و باید یاد بگیرم. من از ۱۱-۱۲ سالگی تئاتر کار کردم و همیشه دوست داشتم روزی به صحنه برگردم و تئاتر کار کنم. شکر خدا بعد از ۷-۸ سال کار در فضای مجازی این شرایط برایم مهیا شد. تئاتر خیلی خالص است و اصلاً جنسش مانند تلویزیون نیست. تئاتر تبادل انرژی و عشق بین مخاطبان و هنرمندان است. فعالیتم در تئاتر را قطعاً ادامه می‌دهم چون معتقدم برکت و انرژی به زندگی‌ام می‌آورد. برای من حضور در نمایش «هوندا آدیداس ۲» تجربه بسیار خوبی بود. علت اینکه «هوندا آدیداس ۲» را انتخاب کردم این بود که اشکان درویشی عزیز این نمایش را کارگردانی می‌کرد و متن آقای حیدری نیز خیلی به جامعه امروزی نزدیک بود. متاسفانه تئاتر شاید مقداری از رونق افتاده است و من دوست داشتم برای رونق دوباره آن کاری بکنم و مخاطب را با سالن به واسطه خنده‌ای که بر لبشان می‌آوردم، آشتی دهم. فکر می‌کنم این اتفاق در این کار افتاد، چراکه در ۳۰ شب اجرا تقریبا همیشه تمام صندلی‌ها پر شد.

بعد از خندوانه کنار گذاشته شدید؟ در واقع بهتر است بپرسم چرا بعد از خندوانه مدتی در عرصه نبودید؟

من ۲۱ ساله بودم که در «خندوانه» شرکت کردم و تجربه زیادی نداشتم. پس از پایان برنامه هم افسردگی عجیب و غریبی را تجربه کردم، چون یکباره حجم زیادی از توجه به سمت آدم می‌آید و به آن عادت می‌کند، ولی بعد از آن هیچ اتفاقی برای آدم نمی‌افتد و نمی‌داند قرار است چه کار کند. من پس از سال اول حضورم در «خندوانه» احساس کردم رها شدم. با اینکه خود آقای جوان سعی کرد از ما در کارهایش استفاده کند، مثلاً افتخار داشتم در فیلم سینمایی «قانون مورفی» حضور داشته باشم. ما نمی‌توانیم به برنامه‌سازان خرده بگیریم، چرا که آن‌ها باید ابزاری در اختیار داشته باشند تا بتوانند از بچه‌ها استفاده کنند.

در این نمایش شما ۲۰ شخصیت را اجرا کردید، اجرای شخصیت‌های مختلف در این نمایش، به بازی شما آسیب نزد؟

فکر می‌کنم نزدیک به ۲۰ شخصیت را در این نمایش اجرا کردم که به اقتضای متن و خواسته کارگردان بود. در کارهای بعدی ممکن است کارگردان بخواهد شخصیت باشم تا تیپ. الگوی بازیگری من آقای عبدی است و سعی کردم این تیپ را در لحن هم با تغییراتی بسازم. این روزها بازیگری در دنیا به چیزی تبدیل شده که شما باید زیستش کنید، برای همین تیپ‌سازی خیلی کار سختی است، چون باید در لحظه هم نقش را زیست کنید و هم سعی کنید شخصیت نشوید.