برنامه صداتو ؛ جذابیت خواننده بودن یا نبودن ...

 فصل دوم  برنامه صداتو از پلتفرم  فیلیمو  به کارگردانی وتهیه کنندگی  حامد جوادزاده  در حال پخش است و این برنامه  موزیکال‌ - معمایی  در میان مخاطبان هم بازخورد خوبی پیدا کرده است.

برنامه صداتو در واقع برگرفته از یک  برنامه کره‌ای  به اسم  «صدایت را می‌بینم I can see your voice»  است که از سال 2015 تولید شده و تا به امروز 10 فصل از این برنامه پخش شده است، دقیقا بر اساس همین برنامه کره‌ای  نسخه آمریکایی  آن هم تولید شده که از سال 2020 از  شبکه تلویزیونی فاکس  به مخاطبان ارائه شده است.

مهمترین قضیه برای شرکت کننده در برنامه صداتو این است که بتواند از میان افرادی که از طرف سازندگان برنامه در مقابل او قرار می‌گیرند حدس بزند که آیا آنها خواننده هستند یا خیر؟ 

سازندگان صداتو در هر برنامه  6 نفر مختلف  را هر کدام با دو داستان کوتاه درباره شغل و علایق هنری آنها، مقابل شرکت کننده قرار می‌دهند تا او حدس بزند که چه کسی خواننده است و چه کسی خواننده نیست؟ البته 4 نفر هم به عنوان  «همیار»  یا  «کمک رسان»   (Helper)  برای شرکت کننده وجود دارد تا با استدلال‌ها و حدس و گمان خود، به شرکت کننده کمک کنند.

جذابیت اصلی  برنامه این است که مخاطب هم در این بازی مشارکت می‌کند، بیننده برنامه هم بر اساس افراد معرفی شده و نظرات همیاران و حدس و گمان شرکت کننده درباره این که شخص معرفی شده خواننده است یا خیر پیش بینی می‌کند.

حتی قبل از پخش قسمت خواندن هر کدام از آن 6 نفر  مدعی خوانندگی  یک پرسش بر روی صفحه نمایش برای مخاطبان هم درج می‌شود که آیا از نظر شما این فرد خواننده است یا خیر؟  

در فن این شکل برنامه سازی یکی از مهمترین ارکان آن این است که بتواند مخاطب را با خود  همراه  کند و به اصطلاح، بیننده برنامه هم مشارکت فعال داشته باشد و او هم مانند شرکت کننده در موقعیت پاسخگویی قرار گیرد، که این اتفاق در صداتو به خوبی محقق می‌شود.

یکی دیگر از حسن‌های برنامه صداتو اجرای محسن کیایی است که  برقرار کننده تعادل  است، نه زیاد خشک و جدی است و نه زیاد اهل شوخی کردن و لوس بازی در آوردن. همیاران هم با توجه به تجربه و شخصیت هر کدام توانایی خلق لحظات جالب توجه به صورت  فی البداهه  را دارند.

حامد جوادزاده  تهیه‌کننده و کارگردان صداتو برنامه ساز با تجربه‌ای است و قبل تر هم با برنامه‌هایی چون  «زابیواکا»  و برنامه طنز  «ممیزی»  توانسته بود به خوبی به دل مخاطبان نفوذ کند و حال توانسته است از پس این تجربه جدید هم برآید.

 با توجه به موسیقی محور بودن صداتو  گروه نوازندگان  هم در آن دیده می‌شوند و هربار مجری اسم نوازنده‌ای که تکنوازی دارد را گفته و از او تشکر می‌کند، مانند برخی برنامه‌های تلویزیونی آنها را از چشم مخاطب پنهان نمی‌کنند، همیشه یاد آن برنامه‌های خندوانه و یا عصر جدید می‌افتم که نوازندگان را در جایی قرار می‌دادند که به هیچ شکلی دیده نشوند!

حسن دیگر برنامه صداتو این است که کسانی هم که علاقمند به خوانندگی هستند و یا واقعا خواننده هستند با شرکت در این برنامه به عنوان افرادی که باید شرکت کننده آنها را تشخیص دهد، یک  فرصت  پیدا می‌کنند که آهنگی بخوانند و توانایی خود را در این زمینه نشان دهند.

دکور  و  طراحی صحنه  برنامه اگرچه کاملا برگرفته از ورژن آمریکایی شبکه فاکس است اما چشم نواز از کار درآمده است، اگرچه کپی برداری است اما به شکلی حرفه‌ای آن فضا و استودیو را بازسازی کرده‌اند. نخواسته‌اند با تکیه بر کلید واژه «ورژن ایرانی» یک شلوغی بازی در آورند که نه ایرانی باشد و نه وفادار به نسخه اصلی.

می‌توان به برخی بخش‌ها یا نوع تعامل مجری و همیاران با خودشان و شرکت‌کننده‌ها و ... هم نقدهایی را وارد کرد اما واقعا چندان  خطای بزرگ  یا موضوع تو ذوق زننده‌ای در صداتو نیست که بخواهیم آنرا برجسته کنیم. 

درکل مخاطب مگر چه می‌خواهد؟ دو ساعت برنامه‌ای جذاب ببیند که احساس نکند به شعور او  توهین  شده و یا اینکه وقتش  تلف  شده است، هر برنامه‌ای که بتواند از عهده این خواسته ابتدایی ولی ضروری مخاطبانش برآید کارش را انجام داده است. تاثیرگذاری، جریان سازی و ... هم بعد از این پیش شرط اولیه به میان می‌آید. 

صداتو با توجه به جمیع نکاتی که گفته شد در صنعت سرگرمی سازی واقعا یک برنامه  موفق  است، همان گونه که برخی وقتها بدون هیچ تعارفی به بعضی محصولات نمایش خانگی نقد داریم باید از برنامه‌های موفق هم تقدیر کنیم.