دو سال است فریاد می‌زنم شانو در حال ویران شدن است| اگر کسی می‌خواهد به حفظ این تماشاخانه کمک کند، هنوز وقت است

صادقی به تعطیلی تماشاخانه بعد از تلاش‌های فراوان برای حفظش صحبت می‌کند و می‌گوید: «من دو سال است که فریاد می‌زنم شانو در حال ویران شدن است. یک نفر قدم جلو نگذاشت که به ما کمک کند تا این تئاتر حفظ شود. حتی گفتیم به صورت تهاتری یک ساختمان به صاحب ملک بدهید و تئاتر را تحویل بگیرید. چون قصد کوبیدن و ساختنش را دارند. گفتم یک تئاتر ساخته و حاضر و آماده مال شما. ولی برای هیچ کس مهم نبود و کسی یک قدم جلو نگذاشت. من در این شرایط چطور می‌توانم احساس امنیت شغلی و اقتصادی کنم و کارم را ادامه بدهم؟»

او از هزینه‌هایی که برای ساخت این تئاتر کرده و از حسرت‌هایش برای حفظ آن می‌گوید: «به راحتی یک تئاتر را ویران می‌کنند. من ده میلیارد در این تئاتر هزینه کرده‌ام و الان باید رهایش کنم. برای این که این اتفاق نیفتد دو سال است دارم فریاد می‌زنم، تلفن می‌کنم، آدم‌های مختلف را می‌بینم. حتی یک نفر اهمیت نداد. به تمام نهادهای اجتماعی، فرهنگی، مردمی ‌و هنری مراجعه کردم. به تمام شخصیت‌های صاحب نفوذ ارتباط برقرار کردم، نامه نوشتم. خودم را کوچک کردم و به یکی دو نهاد روزی 17 بار تلفن کردم. اما پیش آمد که تلفن را روی من قطع کردند. حتی شهرداری که کارش همین است برایش مهم نبود. از طرف شهرداری ساختمان‌هایی به هنرمندان نقاش، مجسمه‌ساز و کسانی که صنایع دستی کار می‌کنند، داده شده است. من هم خواستم در مقابل ساختمان تماشاخانه ساختمان دیگری به مالک بدهند و اینجا را در اختیار بگیرند. ما هم زیر پرچم شهرداری کار ‌کنیم. گفتم اصلا من چیزی نمی‌خواهم، فقط یک نهاد یا شخص این ساختمان تئاتر را بگیرد و حفظش کند. اما برای هیچ کس اهمیت نداشت. اگر برای کسی واقعا مهم است که هنرمندان کار کنند، چرا به ما اعتنا نکردند تا مجبور باشم تئاتر را ببندم؟چرا باید حکم تخلیه بگیرند و وسایل تئاتر را توی کوچه بریزند؟»

او می‌گوید با هزینه شخصی این سالن را برای کمک به تئاتر ساخته است، اما الان به این نتیجه رسیده که اشتباه کرده است: « مگر من جز فرهنگی کردن فضای شهری اشتباه دیگری مرتکب شده ام؟ اما الان دارم تاوان می‌دهم. شب‌هایی بوده که 4 بار از فکر و دغدغه این تئاتر از خواب پریده‌ام. بارها تا 5 صبح خوابم نبرده است. کارم به آرام‌بخش رسیده است.»

آنطور که قطب الدین صادقی می‌گوید سالن این روزها در حال خالی شدن است و میز و صندلی‌ها جدا شده‌اند و باید کلید باید تحویل مالک داده شود: «هیچ کس نمی‌داند چه بر من گذشته است. عین این است که بچه ای را با دست خودم کفن و دفن کنم.»

این طور که پیش می‌رود، تماشاخانه شانو تا هفته دیگر تعطیل خواهد شد، اما شاید همین یک هفته هم کافی باشد تا نهاد یا شخصی پا پیش بگذارد و با در اختیار گرفتن سالن آن را حفظ کند تا در شرایطی که مدام از هنرمندان برای کار کردن دعوت می‌شود، یکی از سالن‌های تئاتر از بین نرود.