بیش از یک میلیون دلار برای اثر هنری نامرئی!

کمی بعد، «کلن»‌ تصمیم گرفت به مجموعه‌داران این فرصت را بدهد که بتوانند آثار نامرئی را در ازای مبالغ هنگفت خریداری کنند. او برای این کار فضای خالی را ازای دریافت طلا به خریداران می‌فروخت. هر یک این فضاهای خالی به همراه یک دستورالعمل به فروش می‌رسیدند؛ البته «کلن»‌ به خریداران این گزینه را ارائه کرده بود که در ازای سوزاندن دستورالعمل شاهد انداخته شدن نیمی از طلای پرداختی به رود سن باشند. بر این اساس،  شرکت‌کنندگان به همراه یک دلال آثار هنری‌، یک مدیر موزه هنری و دست کم دو نفر، شاهد برگزاری این مراسم می‌شدند.

بر اساس نوشته مجله «اسمیتسونین»‌، سوزاندن بخشی از تشریفاتی بود که «کلن» به واسطه آن به مجموعه‌داران کمک می‌کرد خود را مالکان انحصاری این آثار نامرئی معرفی کنند.

بر اساس وبسایت «ایو کلن»‌، این فضاهای خالی می‌توانند توسط مالک‌هایشان به افرادی دیگری فروخته شوند. یعنی در صورتی که دستورالعمل در ازای دریافت مبلغی به فرد دیگری واگذار شود،‌ مالکیت این فضا نیز دیگر در اختیار خریدار اول نخواهد بود. برای این که ارزش این فضا به طور انحصاری به یک فرد تعلق پیدا کند،‌ خریدار باید دستورالعمل را بسوزاند. «ایو کلن»‌ نیز در این صورت ملزم به انداختن نیمی از طلای دریافتی در رودخانه، دریا و یا مکانی در طبیعت بود تا امکان بازیابی طلا وجود نداشته باشد. از این لحظه به بعد آثاری که به این صورت فروخته شده باشند دیگر قابل خرید و فروش نخواهند بود.

به گزارش «نشنال» در طول سه سالی که «کلن»‌ این مراسم را اجرا می‌کرد،‌ هشت فضای خالی فروخته شد و دست کم سه خریدار در مراسم سوزاندن دستورالعمل شرکت کردند. تعدادی از این خریداران دستورالعمل‌ها را نزد خود نگه داشتند.

یکی از  این مجموعه‌داران به نام «ژاک کوگل»‌ از سوزاندن این دستورالعمل امتناع کرد. سپس این دستورالعمل به یک اثر هنری ارزشمند تبدیل شد و در موسسات فرهنگی مختلفی همچون مرکز ملی هنر و فرهنگ ژرژ پمپیدو به نمایش درآمد.

در نهایت یک مالک گالری این دستورالعمل را خریداری کرد و آن را در کنار سایر آثار هنری مجموعه‌اش به مزایده گذاشت.

عرض این دستورالعمل کمتر از ۲۰ سانتی‌متر است و به گونه‌ای طراحی شده است که شبیه به یک چک بانکی باشد. امضای «کلن»‌ در سمت راست و پایین صفحه وجود دارد و تاریخ هفتم دسامبر سال ۱۹۵۹ بر روی آن نوشته شده است.