سریال‌های تاریخی را به کاربلدها بسپاریم

البته رسانه‌ملی عادت داشته از حرفه‌ای‌ها برای ساخت سریال تاریخی استفاده کند و در این رهگذر کارگردانانی مثل بهروز افخمی و مسعود‌جعفری‌جوزانی و زنده‌یاد علی حاتمی داشته‌ایم که ماندگارترین سریال‌های تاریخی را برای تلویزیون تولید کرده‌اند و اگر بخواهیم باز هم در گونه تاریخی موفق عمل کنیم، راهش رفتن به سراغ همین افراد کاربلد و حرفه‌ای است.

 

خودم تجربه بازی در سریال‌های تاریخی تلویزیون را داشته‌ام. به یاد دارم در همان سریال کوچک جنگلی یا در چشم باد، گاهی نیمه‌شب آفیش می‌شدیم تا یک پلان ضبط شود ولی تمام بازیگران از بازیگران مطرح تا فرعی را می‌دیدیم که با اشتیاق و به‌موقع سرکار حاضر می‌شدند چون می‌دانستند با یک ساختار حرفه‌ای، طرف هستند و نباید تنبلی کرد.

 

البته درباره ترکیب تاریخ با مایه‌های ملودرام باید بگویم این‌که تاریخ را رها کنیم که به ماجراهای عاشقانه و سطحی بپردازیم کلا گونه تاریخی را از نفس می‌اندازد و ارزش‌های کار را پایین می‌آورد. وقتی بناست یک واقعه تاریخی را در دل سریالی تحلیل و واکاوی کنیم، ایرادی ندارد که از مراودات انسانی و رفتارهای آدمیان در آن دوره تاریخی هم داستان بیاوریم ولی این‌که تاریخ را بهانه کنیم برای خرده‌مایه‌های عاشقانه،چندان منطقی‌نیست.

در این سال‌ها، سریال‌هایی ساخته شده‌است که رگه‌های تاریخی دارند؛ بنابراین استفاده نکردن از کارگردان و نویسندگان آزموده شده در این عرصه، بهترین اقدام است. در این سال‌ها امثال میرباقری، زنده‌یاد ضیاءالدین دری و جوزانی را داشته‌ایم که سریال‌های تاریخی خوبی ساخته‌اند و باید استفاده از کاربلدان را گسترش بدهیم. ضمن این‌که باید در سریال‌سازی و به‌خصوص سریال‌سازی تاریخی به سمت کار پژوهشی ویژه رفت و بر مطالعات پیش از نگارش فیلمنامه به‌شدت غور کرد و با دست پر و با حضور نویسندگان زبده به سمت فیلمنامه‌نویسی رفت تا کیفیت کار رشد پیدا کند. وقتی فیلمنامه‌های جامع در اختیار باشد مشخصا کیفیت داستانی سریال هم بالا می‌رود.

 

سریالی مثل هزاردستان، حاصل هزاران ساعت کار مطالعاتی علی حاتمی بود که به نتیجه رسید و در ۱۵قسمت روی آنتن رفت. همچنین در سریال‌سازی، تجربه‌ای که در تلویزیون داریم بسیار باارزش است و باید این تجربه را گسترش بدهیم.