واکنشِ نویسنده‌ی یک سریالِ شبکه‌ی نمایش خانگی، به‌شوخی‌ با عادت ماهانه‌ی خانم‌ها

وی در ادامه این یادداشت نوشت:

صاحبان برخی پیج‌های سرگرم‌کننده چرا خیال می‌کنند از هر چیزی باید سوژه بسازند؟ مخاطب‌ها -و در این مورد خاص بانوان مخاطب- چرا همراهی می‌کنند؟ حیرت‌انگیز است که تو تلاش کنی قدمی در راه عادی‌سازی برخی کلماتِ بیهوده تابوشده برداری شاید زن‌های مملکتت در داروخانه و سوپرمارکت بتوانند راحت‌تر نفس بکشند و محصول مورد نیازشان را بدون این شرم تحمیلی و مسخره که معلوم نیست ریشه در کجای این فرهنگ خراب شده دارد بخرند، آن وقت بخشی از خود مردم علیه تلاش تو پست و کامنت و استوری بگذارند؟ تا کی یک زن باید برای یک خرید ساده خجالت بکشد از بقال محله؟ تا کی باید طبیعت خودش را پنهان کند از چشم خویش و بیگانه؟ حالا که ممیزی رضایت داده چرا خود مردم متحیر و متعجب و منتقد شده‌اند؟ من فمینیست نیستم و هیچ ادعایی هم در مورد دفاع از حقوق زنان ندارم. دنبال هیچ کلاهی از هیچ نمدی هم نبوده و نیستم چرا که می‌دانم ما مردها اگر منصف باشیم و به ستم موجود دامن نزنیم شاهکار کرده‌ایم، مبارزه و فلان برای تبعیض‌ها و محدودیت‌های جنسیتی پیشکش! اما وقتی تو نظراتی می‌خوانی و لایک‌هایی می‌بینی از آدم‌هایی که نباید، مغزت سوت می‌کشد خب. عملکرد طبیعی بدن یک انسان (در این بحث یک زن و در سریال ما جیران) چه چیز وهن‌آمیزی دارد و چه جایی برای تمسخر که زیرش می‌نویسید خوب شد با خانواده ندیدیم. خانواده‌ای که هنوز چنین مسئله‌ی ابتدایی و ساده‌ای در آن حل نشده نیاز به کامنت که هیچ، تمام اعضایش دسته‌جمعی نیاز به مشاوره دارند. آن‌وقت مدعی و معترض و شاکی هم هستید؟ چند قرن باید بگذرد تا متمدنانه با چنین چیزهای پیش پا افتاده‌ای روبرو شویم؟ نیمی از جمعیت دنیا ماهی یک بار باید از شما شرم کنند که چه بشود؟ و چه دردناک است وقتی می‌بینی یک دور که با بالا جنگیدی تازه باید بچرخی و یک دور هم با پایین بجنگی!
این چه سمی بود که تو دیدی؟ تو خود خود سمی برادر من؛ تو مصداق خودتحقیری هستی خواهر من؛ هیچ کس نباید از طبیعتش خجالت بکشد. سم خالص در چشمان شماست نه در سکانسی که من نوشته‌ام.
.
پی‌نوشت: کامنت‌ها را نمی‌بندم ولی چون به هزار و یک دلیل اصلا حال و حوصله‌ی تنش و مشاجره‌ی کلامی ندارم به هیچ کامنتی پاسخ نمی‌دهم. معذرت رفقا.»