وقتی مسعود فراستی هم دست‌به‌دامان «شبکه‌های اجتماعی» می‌شود
روز دوشنبه ۱۴ بهمن، در نشست پرسش و پاسخِ فیلم «روز صفر»، مسعود فراستی منتقد سرشناس، در گوشه‌های سالن دیده می‌شود. او به‌ناگاه روی سن رفته و عوامل فیلم را بغل می‌کند و سپس پشت تریبون قرار می‌گیرد و با شور و هیجان، به ستایش فیلم سعید ملکان برمیاید. اتفاقی به ظاهر ساده، اما پرمعنی، برای منتقدِ کاریزماتیکی که سالیان طولانی است آنتن و نقدِ صداوسیما را در اختیار دارد.
حضور مسعود فراستی در نشست رسانه‌ای فیلم «روز صفر» و رفتن روی سِن، یک انتخاب برای او نبود، یک جبرِ ناخواسته بود. ناکامیِ بزرگِ برنامه‌های صداوسیما در مقابل شبکه‌های اجتماعی، و شکستِ مطلق تلویزیون از رسانه‌های مستقلِ اینستاگرام و تلگرام، این منتقد باهوش را مجاب کرد که حرفش را نه در برنامه‌ی بی‌مخاطب «هفت»، بلکه در مقابل لنز موبایل‌های خبرنگارانِ آزاد، در نشست خبری بگوید. او می‌دانست که اگر همان حرف‌ها را در برنامه‌ی «هفت» بیان کند، نه به گوش کسی می‌رسد و نه کسی متوجهش می‌شود. حرکت فراستی، به صراحت، یک اعلامِ شکستِ بزرگ نه تنها برای برنامه‌ی «هفت»، که برای تمام تلویزیون بود.
در رفتار فراستی، جدا از اعتراف به بی‌مخاطبی و نابودی برنامه‌های سینمایی تلویزیون، اعتراف بزرگ دیگری هم نهان بود: سرِ تسلیم فرود آوردنِ مقابل رسانه‌های تازه «تنها برای به چشم آمدن و دیده شدن». و همین اتفاق هم رخ داد. فراستی که این شب‌ها هیچ‌کدام از نقدها و حرف‌هایش در «هفت» به گوش کسی نرسید، ویدیو و حرف‌هایش در نشستِ مطبوعاتی «روز صفر»، توسط «شبکه‌های اجتماعی» همه‌جا تکثیر گشت و به دست مردم رسید و بحث‌های فراوان برانگیخت. همان شبکه‌های اجتماعیِ که روز به روز قدرت‌مندتر از قبل می‌شوند و با همه‌ی ضعف‌ها و ایرادهایشان، اعتمادِ مردم به آن‌ها، صدچنان بیش از اعتمادشان به برنامه‌های ترسو و تکراری معیوبِ تلویزیون است.
منبع: سینمادیلی
دیدگاه