روایت لیدی گاگا از صدمات روانی ناشی از بازی در فیلم «خاندان گوچی»/ با خودم سیاهی و تاریکی به خانه می بردم

گاگا در مصاحبه ی جدید خود با نشریه ورایتی به صحبت درباره ی آثار فرو رفتن در نقش پاتریزیا رجیانی هنگام ساخت فیلم ریدلی اسکات پرداخته است. گاگا ۹ ماه بی وقفه، نه تنها در برابر دوربین بلکه در پشت آن هم با لهجه ی ایتالیایی صحبت می کرد تا از نقش رجیانی خارج نشود.

این خواننده و بازیگر مشهور آمریکایی گفت این فرآیند اثری مخرب بر سلامت روان او داشت. او در اینباره گفت: «من با خودم سیاهی و تاریکی به خانه می بردم چون زندگی رجیانی سیاه و تاریک بود.»

این امر باعث شد گاگا در زمان ساخت فیلم، به یک متخصص روانپزشک متوسل شود.

او دراینباره گفت: «اواخر فیلمبرداری یک پرستار روانپزشک داشتم. یک جورهایی احساس می کردم باید این کار را انجام دهم. احساس می کردم اینطوری برایم بهتر است.»

گاگا گفت هدفش از بیان این مسائل «بزرگ کردن» از خودگذشتگی اش برای بازیگری داشته نیست.

او در اینباره گفت: «من فکر نمی کنم که همه ی بازیگرها باید تا به این حد پیش روند. دائم هم از خودم می پرسم که چرا باید این کار را انجام دهم.»

گاگا اذعان کرد که او همین روش را برای نقش آفرینی اش در فیلم «ستاره ای متولد شده است» (A Star Is Born) که برای آن نامزد جایزه اسکار شد هم داشت، فیلمی که در آن نقش مقابل بردلی کوپر را ایفا می کرد.

او با اشاره به نقشی که در فیلم «ستاره ای متولد شده است» ایفا کرده بود گفت: «تمام وقت “آلی” بودم.»

او در ادامه گفت: «من کارهای هنری بسیار افراطی ای در طول دوران فعالیت حرفه‌ای ام انجام داده ام، کارهایی که بدنم و ذهنم را بر سر آن ها گذاشته ام. گفتنش ناراحتم می کند. نمی دانم چرا اینطوری هستم.»

گاگا در توضیح صحبت های خود گفت: «فکر می کنم بهترین جوابی که می توانم به شما دهم این است که من یک جور رابطه ی عاشقانه با رنج کشیدن برای هنر دارم که از زمانی که دختر کم سن و سالی بودم در من شکل گرفته و بعضی اوقات شکلی افراطی پیدا می کند. و وقتی هم که به حد افراطی می رسد کنترلش برایم سخت می شود.»