روایت جالب حسن اسدی، بازیگر پیشکسوت از زیادی فرو رفتن در نقش

حسن اسدی بازیگر به شروعِ کار خود در استودیو ۱۱ ساختمان صداوسیما اشاره کرد و گفت: «۱۸ سالم بود که در استودیو ۱۱ ساختمان تولید صدا و سیما کار می کردم. به مانیتورهای اتاق فرمان که نگاه می‌کردم برایم خیلی جذاب بود چون شبیه سفینه‌ها بود.در سال ۱۳۶۰ بود که ابتدا نمایش صحنه‌ای به کارگردانی مجید امامی را در تالار وحدت اجرا کردیم و تله تئاترش را فیلمبرداری کردیم.»

او به اجرای نمایش در جبهه اشاره کرد و گفت: «در  زمان جنگ نتوانستم این مسیر را جدّی بگیرم و دل و دماغ درس خواندن نداشتم چون دوستانم به جبهه می‌رفتند و شهید می‌شدند و فضای ذهنی متشنجی داشتم. نمایش‌هایی را به خطوط آرام جبهه می‌بردیم و برای رزمنده‌ها نمایش اجرا می‌کردیم تا به دل‌هایشان نزدیک شویم.»

این بازیگر سینما و تلویزیون درباره تأثیر نقش‌ها بر روی زندگی شخصی بازیگران بیان کرد: «از سال ۱۳۶۵ که جدی کار تصویر را شروع کردم و اولین فیلم سینمایی حاتمی‌کیا به نام هویت را بازی کردم دیدم فقط به من نقش‌های مثبت می‌دهند و با آدم‌هایی که نقش‌هایشان را بازی می‌کنم خیلی فاصله دارم و باید بتوانم آن نقش را درک کنم. باید با نقش زندگی کنم. گاهی نقش‌هایم خیلی مرا تحت تأثیر قرار می‌دهد. اگر دلی بازی نکنیم به دل مخاطب نمی‌نشیند و باید دلی بازی کنیم تا باورپذیر باشد. از تأثیر نقش تئاتر جدیدم با چندنفر در زندگی‌ام پرخاشگری کرده‌ام.»

او همچنین خاطرنشان کرد: «نمایش دیگری را اجرا کردم و باید در آن آدم افسرده‌ای را بازی می‌کردم و تا ساعت‌ها قبل و بعد از هر اجرا در آن نقش فرو می‌رفتم و بعد از تمام شدن آن نفس راحتی کشیدم.»