سعید روستایی: فیلم من درباره تحریم‌هاست

در روزهای پایانی فروردین ۱۴۰۱ بود که خبر رسید فیلم «برادران لیلا» یکی از فیلم‌های بخش اصلی مسابقه جشنواره کن است و قرار است در کنار فیلمسازان مطرح دنیا نام سعید روستایی هم دیده شود. از همان روز تا به امروز همواره نام این فیلم با حاشیه‌های متعددی گره خورده است. هفته‌ گذشته خبر توقیف این فیلم فضای رسانه‌ای کشور را پر کرد، سازمان سینمایی اعلام کرد که به این فیم پروانه نمایش نمی‌دهد. 

طی این چند روز جواد نوروزبیگی تهیه کننده فیلم و پیمان معادی بازیگر این فیلم نیز در گفتگوهایی تاکید کرده‌اند که مسایل و مشکلات این فیلم می‌تواند با گفتگو حل شود.  پیمان معادی در یک لایو اینستاگرامی ۳ ساعته با حضور کیوان کثیریان منتقد سینمایی شرکت کرد و به برخی ابهامات پیرامون جشنواره کن و حواشی آن و همچنین برخی دیگر از سوالاتی که توسط شرکت کنندگان این لایو برگزار شد پاسخ داد. پیمان معادی در  این گفتگو برای بی‌تفاوتی نسبت به مساله متروپل آبادان از مردم عذرخواهی کرد.

در کنار حرف‌های معادی سعید روستایی کارگردان فیلم هم که برای نمایش «برادران لیلا» در جشنواره مونیخ حضور دارد، درباره سانسور فیلمنامه در ایران گفت: موقع نوشتن فیلمنامه فشاری نیست و بعد از نوشتن فیلمنامه ما به دنبال پروانه ساخت فیلم می‌رویم. ابتدا فیلمنامه را به وزارت فرهنگ و ارشاد تحویل می‌دهیم، که این مراحل به شکل کاملا قانونی برای فیلم سینمایی «برادران لیلا» طی شده و فیلم به صورت کاملا قانونی ساخته شده است. قبلا برای ارسال فیلم به جشنواره‌های خارجی به این صورت بود که عوامل سازنده، فیلم را به جشنواره‌ها می فرستادند تا همزمان کارهای پروانه نمایش هم انجام شود. ما هم برای فیلم سینمایی «برادران لیلا» این کار را انجام دادیم ولی فرصت نشد که پروانه نمایش آن را بگیریم. وزارت ارشاد اصلاحاتی از ما خواست که آن‌ها را انجام دهیم که بخشی از آن انجام شده بود و برای من انجام بخش دیگری از این اصلاحات سخت بود، چون به نظرم آسیب‌هایی جدی به فیلم وارد می‌شد. به طور کلی باید باید گفتگو و مذاکره مشکلات فیلم پیگیری شود.

وی درباره تحریم‌ها و تاثیرش روی زندگی مردم نیز اینگونه صحبت کرد: بخش زیاد و مهمی از فیلم من درباره تحریم‌هاست، اما می‌شود درباره تحریم‌ها و اتفاقاتی که در ایران رخ دا‌د یک سریال ساخت چون غرب با دولت‌مردان ایران مشکل داشت، اما تاوانش را فقط مردم پس دادند. یعنی گرانی‌های روزبه‌روز و هفته به هفته و ماه به ماه خیلی فشار زیادی به مردم می‌آورد و محدود به مسایل اقتصادی هم نبود و تا دارو پیش رفته بود. هیچ کشوری حاضر نبود به ما دارو بدهد. من برای خانواده خودم سی چهل برابر پول دادم تا توانستم به سختی یک دارو پیدا کنم. این فاجعه‌ای است که رخ داد وهمچنان هم ادامه دارد.