لذت می‌برم با«شب‌های برره» شناخته می‌شوم/ناراحتی از شوخی‌ها؛هرگز!

این بازیگر درباره فعالیت‌های سینمایی خود هم گفت: فکر می‌کنم دو سه فیلم آماده دارم که هنوز اکران نشده‌اند. فیلمی به نام «آدم نمی‌شود» به کارگردانی اکبر منصور فلاح را داشتم که البته نام آن تغییر کرده است و در آن بازیگری مانند یوسف تیموری و ارژنگ امیرفضلی ایفای نقش می‌کردند. بالای یک سال از ساخت این فیلم می‌گذرد اما نمی‌دانم چرا هنوز اکران نشده است. درباره دیگر فیلم‌ها چندان حضور ذهن ندارم اما می‌دانم چند فیلم آماده دارم که به‌دلیل کرونا و مسائل دیگر هنوز به اکران نرسیده‌اند.

از سال ۷۰ تا ۸۲ فیلم‌های جدی بازی می‌کردم

حیدری درباره حضور پررنگ‌تر خود در آثار کمدی بیان کرد: از سال ۷۰ که شروع به بازیگری کردم، تا سال ۸۲ بیشتر در کارهای جدی حضور داشتم که بارزترین آن‌ها «زیر نور ماه» به کارگردانی رضا میرکریمی بود. سال ۸۲ بود که با مهران مدیری آشنا شدم و در «پاورچین» به‌عنوان بازیگر مهمان حضور داشتم. در «نقطه‌چین» به دلیل اتفاقی یکی از بازیگران از پروژه کنار رفت و من جایگزین او شدم و این همکاری با آقای مدیری ادامه پیدا کرد. در «جایزه بزرگ» و «شب‌های برره» هم با هم همکاری کردیم. از آنجایی که در دهه ۸۰ کارهای مهران مدیری خیلی دیده شد، بعد از آن بیشتر بابت کارهای طنز و کمدی با من تماس گرفتند.

وی در عین حال تأکید کرد: من خودم بازی طنز نمی‌کنم و غالباً مکمل بازیگران طنز بوده‌ام اما بالاخره این ماجرا تبدیل به یک جریان شد و پیشنهادهایی برای حضور در کارهای طنز به من می‌رسید. شخصاً هم حضور در این دست کارها را دوست داشتم. اینگونه بود که در فیلم‌های کمدی جا افتادم. در این میان هم مردم بیشتر من را به‌واسطه نقش‌آفرینی در «شب‌های برره» می‌شناسند.

به خصوص نقش‌های درگیر اعتیاد را خیلی دوست دارم اما از آنجایی که کارگردانان ما خیلی اهل ریسک نیستند، وقتی در یک نقش و قالب جا افتاده باشی، مرتبط برای همان جنس نقش‌ها سراغت می‌آیند. نقش‌های بسیاری وجود دارد که من دوست دارم آن‌ها را بازی کنم اما هنوز پیشنهادی نداشته‌اماین بازیگر سینما و تلویزیون ادامه داد: شاید این مسئله به فیزیک صورت و چهره‌ام برمی‌گردد که ایفای نقش‌های پیچیده را خیلی دوست دارم. به خصوص نقش‌های درگیر اعتیاد را خیلی دوست دارم اما از آنجایی که کارگردانان ما خیلی اهل ریسک نیستند، وقتی در یک نقش و قالب جا افتاده باشی، مرتبط برای همان جنس نقش‌ها سراغت می‌آیند. نقش‌های بسیاری وجود دارد که من دوست دارم آن‌ها را بازی کنم اما هنوز پیشنهادی نداشته‌ام.

حیدری درباره حضور خود در نقش‌های مکمل و اینکه آیا علاقه نداشته به‌عنوان نقش اصلی در یک پروژه حاضر شود تأکید کرد: هیچ‌کس نیست که چنین علاقه‌ای نداشته باشد. طبیعتاً من هم نقش اصلی را دوست دارم اما در عین حال شرایط کاری خودم را هم پذیرفته‌ام. من سال ۷۱ دوره بازیگری را زیرنظر استاد سمندریان در باغ فردوس پشت‌سر گذاشتم. ایشان می‌گفت هر چه را که به شما پیشنهاد شد، بپذیرید تا مرحله‌ای که دیگر شما انتخاب‌شونده نباشید، بلکه انتخاب‌کننده شوید. از موقعیت فعلی خودم در حرفه‌ام راضی هستم و کارهای زیادی هم دارد. شاید اگر بخواهم دست به انتخاب بزنم، لازمه‌اش این باشد که سال‌ها بی‌کار بمانم تا آنچه دوست دارم به من پیشنهاد شود. در عین حال اما هم کار می‌کنم و هم صبر دارم تا پیشنهاد خوب برسد. واقعاً در هیچ شرایطی نمی‌توان به‌صورت بلندمدت بی‌کار ماند.

وی افزود: ما به این حرفه علاقه داریم. کار بازیگری بیشتر یک کار دلی است و کسی که به این حوزه گرایش پیدا کرده، حتماً از سر علاقه بوده است و به همین دلیل نمی‌تواند برای مدت طولانی بی‌کار بماند. فعالیتی مثل حضور در همین مسابقه «کهکشان» هم برای من مانند یک تجربه بود و پیش‌تر این مدل کار را انجام نداده بودم، از حاصل آن هم راضی هستم.

این بازیگر درباره حضور پررنگ خود در آثار تلویزیونی به نسبت کارهای سینمایی هم گفت: هر کدام از این حوزه‌های یک سری معایب دارد و یک سری محاسن. احساس من این است که کار در تلویزیون محاسن بیشتری دارد. یک مورد آن بیشتر بودن مخاطب تلویزیون به نسبت سینما است. از سوی دیگر حضور در فیلم‌های سینمایی برای هر بازیگری یک رزومه معتبر محسوب می‌شود. سال ۷۹ که «زیر نور ماه» را بازی کردم، بعد از آن در چندین سریال ۹۰ شبی دعوت به همکاری شدم، از «پاورچین» و «شب‌های برره» گرفته تا «مسافران» و «ساختمان پزشکان». بعد از همه این کارها، به هر دفتر فیلمسازی که می‌رفتم، هنوز من را به‌عنوان بازیگر «زیر نور ماه» معرفی می‌کردند. یعنی اهالی فن من را به نام کار سینمایی‌ام می‌شناختند و این همان رزومه محسوب می‌شود.

لطف مردم است که با «شب‌های برره» مرا می‌شناسند

حیدری درباره باقی ماندن خاطره حضورش در «شب‌های برره» در ذهن مردم کوچه و خیابان هم تأکید کرد: این از لطف مردم است. خاطرم هست حمید لولایی زمانی می‌گفت از زمان «سر به‌داران» که اولین سریالش بوده، سال‌ها کار بازیگری کرده است تا اینکه نوبت به «زیر آسمان شهر» رسید اما هنوز که هنوز است، مردم او را به نام «خشایار مستوفی» می‌شناسند! در کارنامه من هم این سریال جاافتاده است. خدابیامرز امین تارخ هم می‌گفت من این همه نقش مختلف بازی کرده‌ام اما هنوز مردم به نام «ابن سینا» مرا می‌شناسند. این اتفاق برای هر بازیگری رخ می‌دهد که یک کارش به‌صورت ویژه مورد توجه مردم قرار می‌گیرد و این اتفاق واقعاً لذت‌بخش است.

وی در بخش دیگر از صحبت‌هایش مطرح کرد: معتقدم یا آدم نباید وارد این حرفه شود، یا باید شرایط آن را هم بپذیرد. نمی‌شود فردی وارد بازیگری شود اما به محض اینکه مردم او را بشناسند بخواهد عینک آفتابی بزند تا کسی او را نشناسد! تا امروز نشده است کسی بخواهد در کوچه و خیابان با من عکس بگیرد و از ته دلم خدا را بابت این اتفاق شکر نکنم. بحث هم این نیست که از این کار خوشم بیاید بلکه خدا را شکر می‌کنم که اینقدر ارزش پیدا کرده‌ام که فردی با من عکس یادگاری بگیرد. وقتی کسی تقاضای گرفتن عکس از شما می‌کند، تمام تصورش از شما در همان یکی دو دقیقه‌ای که می‌خواهد عکس بگیرد، در ذهنش شکل می‌گیرد. اگر با اخم و تخم با او مواجه شوید، تا عمر دارد هر گاه در قاب تلویزیون شما را ببیند، می‌گوید عجب آدمی بود! اگر هم با خوش رویی برخورد کنید، تا سال‌ها در یادش می‌ماند.

این بازیگر درباره میمیک خاص صورت خود و برخی قضاوت‌ها و شوخی‌های مجازی با آن توضیح داد: من معتقدم ما نقاشی‌های خدا هستیم و نعمت اصلی این است که بدن‌مان سالم است. میمیک صورت هم خداداد است. اتفاقاً خیلی از افراد هم به چهره بنده لطف دارند، همان‌طور که برخی با آن شوخی می‌کنند، برخی هم ابراز محبت می‌کنند. این واکنش‌ها برای من ناراحت‌کننده نیست و واقعیت این است که به آن فکر هم نمی‌کنم. تنها موردی که از آن شکایت کردم، سوءاستفاده تبلیغاتی یکی از تولیدکننده‌های داروهای لاغری از تصویر دخترم بودم که به آن معترض شدم که آن‌ها هم البته خیلی سریع عذرخواهی کردند و آن پیام پاک شد. باقی موارد مجازی به‌خصوص مطالب بیش از حد منفی را اساساً دنبال نمی‌کنم.

وی درباره وضعیت دستمزد بازیگران پیشکسوت‌تر در پروژه‌ها هم گفت: واقعیت این است که در تمام این سال‌ها در هیچ پروژه‌ای نه دستمزد کسی را پرسیده‌ام و نه درباره دستمزد خودم باکسی صحبت کرده‌ام. اصولاً هم متداول نیست که بازیگری از بازیگر همکار خود درباره دستمزدش سوال کند. هر یک از ما با مدیر تولید به توافقی می‌رسیم و براساس همان هم همکاری می‌کنیم. در این سال‌ها هم هیچ گله‌ای بابت ماجرای دستمزد نداشته‌ام.