دوست دارم با بزرگان سینما کار کنم | گفت وگو با سپیده آرمان بازیگر فیلم «آهو» به کارگردانی هوشنگ گلمکانی

مدتی است فیلم «آهو» به کارگردانی هوشنگ گلمکانی در سینماها اکران شده ، ملودرامی عاشقانه درباره دختری که آرزوهایش را بر باد رفته می‌بیند، اما هنوز امیدش را از دست نداده است. قصه تنهایی آدم ها که بر اساس کتابی به نام «پروانه‌ها در برف می‌رقصند» نوشته نازنین جودت نوشته شده است .

سپیده آرمان بازیگر نقش پروانه و یکی از نویسندگان فیلم «آهو» می گوید: به رغم تغییر جایگاه زنان در یکی دو دهه اخیر اما ما این جایگاه را در فیلم‌ها و فیلمنامه‌هایمان نمی‌بینیم. ما نیازمند تغییری در این نگرش مردسالارانه هستیم تا زنان مستقل و آزاده ما هم توان تنفس و زیست در فیلمنامه‌ها و فیلم‌ها سینمای ما داشته باشند.

سپیده آرمان بازیگر نقش دختر (پروانه ) و یکی از نویسندگان فیلم در همین رابطه می گوید: قهرمان قصه ما، دختری هنرمند است، با روحیه‌ای خاص، پس از ناپدید شدن عشقش او دیگر نمی‌تواند در تهران و میان آشنایان و آدم‌هایی که پیش از این می‌شناخته بماند، تهران را ترک می‌کند و عزلت نشین روستایی در جوار جنگل می‌شود تا در تنهایی‌هایش با یاد و خاطره عشق گمشده خلوت کند. اما اطرافیان او نمی‌گذارند و هر کسی از مسیری می‌خواهد به دختر قصه ابراز علاقه کند. دختر اما دست رد به سینه همه مشتاقان خود زده و کماکان به آن تنهایی دوست داشتنی‌اش وفادار می ماند. او حتی پس از اینکه اما و اگری در خصوص زنده ماندن عشق گمشده‌اش می‌شنود، رابطه‌اش با سعید را (که به دلیل شباهت به فرهاد همان عشق گمشده آغاز کرده بود) پایان می‌ دهد. انگار که بعد از رفتن فرهاد نمی‌تواند هیچ کسی را به جای او بگذارد و این تنهایی بسیار خواستنی‌تر از آغاز یک رابطه است.

او ادامه می دهد : مردهای قصه فیلم «آهو »هم همه مردهای تنهایی هستند؛ سعید، مازیار، آقای کیانی، چوپان و بنفشه خانمی که انگار آینده دختر را زندگی می‌کند. انگار که تنهایی آینده محتوم آدم‌های معاصر است. مدرنیسم در جوامع با افزایش فردگرایی تنهایی را با حجم گسترده‌ای به زندگی آدم‌های این دوره تزریق کرده است.

آرمان درباره اسم فیلم توضیح می دهد: «آهو» اسمی بود که پرویز دوایی انتخاب کرد کارگردان فیلم آقای هوشنگ گلمکانی همانطور که در تیتراژ پایانی فیلم دیده می‌شود، فیلم را به پرویز دوایی دوست قدیمی اش و نویسنده و منتقد پیشکسوت سینمای ایران تقدیم کرده است. من پیش از نگارش فیلمنامه آهو، علاوه بر کتاب پروانه‌ها در برف می‌رقصند به نویسندگی نازنین جودت تمام کتاب‌های پرویز دوایی را هم خواندم و بخش‌های مناسب آن را که به تم و قصه فیلم آهو مربوط می‌شود در جریان نگارش فیلمنامه استخراج کردم و به فیلم نامه اضافه کردم. روح پرویز دوایی در سطر به سطر فیلمنامه و در لحظه به لحظه فیلم آهو جاری است.

این بازیگر در ادامه درباره معیارهای کارگردان برای ایفای نقش آهو گفت: کارگردان این فیلم به دنبال چهره‌ای جدید با صدایی خاص بود. به دلیل اینکه دختر قصه کتاب صوتی تولید می‌کرد و باید صدای خوبی هم می داشت. از همان زمان نگارش فیلمنامه قرار بود که من برای نقش اصلی فیلم آهو حضور پیدا کنم.

آرمان درادامه می گوید: معمولاً زنان در قامتی زینتی و به عنوان نقش‌های مکمل در قصه‌ها حضور پیدا می‌کنند ، نگارنده فیلمنامه‌های سینمای ایران غالباً مردها هستند قهرمان‌های مرد را می‌سازند و تاسف بارتر از آن؛ این است که حتی فیلمنامه نویسان و کارگردانان زن نیز در برخی از موارد قصه‌های مرد محوری را نوشته و به تصویر در می‌آورند. این حجم مردسالاری باعث می‌شود که نقش زنان در سینما تزیینی باقی بماند و زنانِ محوری و تاثیرگذار چندانی در فیلم‌های سینماییمان نبینیم. به رغم تغییر جایگاه زنان در یکی دو دهه اخیر اما ما این جایگاه را در فیلم‌ها و فیلمنامه‌هایمان نمی‌بینیم. ما نیازمند تغییری در این نگرش مردسالارانه هستیم تا زنان مستقل و آزاده ما هم توان تنفس و زیست در فیلمنامه‌ها و فیلم‌ها سینمای ما داشته باشند.

بازیگر نقش پروانه درباره حضور نوید محمدزاده نیز می گوید: در ابتدا قرار بود که نوید محمدزاده یکی از نقش‌های فیلم ما را بازی کند اما به دلیل همزمانی فیلمبرداری ما با فیلم آقای جلیلوند او نتوانست به فیلم برسد اما با حضور صدایش به عنوان صدای فرهاد عشق گمشده با بازی حامد کمیلی ( حامد کمیلی دو نقش هم فرهاد و هم سعید را با هم در این فیلم ایفا می‌کرد) در فیلم آهو کنار ما بود.

او افزود: دوست دارم فرصت حضور در نقش‌های تاثیرگذار و ماندگار آثار کارگردانان برجسته و کاربلد سینمای ایران را داشته باشم و بتوانم این زیست دلنشین را استمرار بخشم.

منبع: سینما اعتماد