علی شادمان از «میم مثل مادر» تا «سرزمین مادری»

در ابتدای دهه دوم که نیمه دوم دهه ۹۰ را شامل می‌شود، شادمان به بازیگری تبدیل شد که حق انتخاب داشت و دیگر شمایل کودکانه و نوجوانانه وی، دلیلی برای حضور در پروژه‌های سینمایی و تلویزیونی نبود. حالا که حدود ۷ سال از آن روزها می‌گذرد، می‌بینیم که انتخاب‌های شادمان در این مدت، معقول و پیش‌برنده بوده است. با سامان مقدم، کمال تبریزی و محمد کارت، همکاری کرد و بازی در پروژه‌هایی چون «ویلایی‌ها» و «جان‌دار»، گوشه‌های دیگری از هنر خود را به نمایش گذاشت.

شادمان در این مدت موفق شد تا شمایلی اعتراضی از کاراکترهای خود را به انحاء مختلف به تصویر بکشد. هارمونی دقیقی میان هیجانات درونی و شکل بیرونی این اعتراض بیان کرده و موفق شده تا به تجسمی درست از یک وجود معترض برسد. از خفقان تا عصیان، مرزبندی‌هایی است که شادمان موفق شده تا در کارهای خود، شدت و ضعفی از آن را هنرنمایی کند و به همین دلیل، او خیلی زود توانست به یکی از کشف‌های جریان نو بازیگری در دهه اخیر تبدیل شود.

انتخاب‌های سینمایی او علی‌الخصوص در سالیان اخیر که بسیار بیشتر از گذشته شده، دایرمدار جریان‌سازی است و اینکه مکمل بازی‌های گذشته او باشد. با همین دست‌فرمان، مخاطب هیچ‌گاه او را در لوای نقش‌های ساده آپارتمانی ندید و هر نقش برای او، چالشی در مسیر تکامل دنیایی است که او برای خود و مخاطبانش ترسیم کرده.

تنوع ژانر نیز دیگر هوشمندی شادمان در کارنامه فعلا کوتاه او است. وی اگرچه چهره مورد وثوق سینمای اجتماعی است، اما در کارهای کمدی و حوزه مقاومت نیز بازی کرده و حتی در یکی از قسمت‌های «مهمونی» نیز حضور داشته است. این بافت متنوع سبب شده تا شادمان، خود را محدود به یکی از گونه‌ها نکرده و آفتی که در دوره‌هایی، به ضرر بسیاری از بازیگران چهره تبدیل شد، تاکنون برای این بازیگر رخ ندهد.

علی شادمان را این روزها، در «سرزمین مادری» می‌بینیم. نوجوانی با یک بازی قدرتمند که بخش قابل‌توجهی از بار داستانی را با قدرت به دوش می‌کشد. ما در این سریال، نشانه‌های پررنگی از بازی امروز شادمان را مشاهده می‌کنیم و می‌توانیم متوجه شویم که او تا چه اندازه برای رسیدن به جایگاه امروزش، ممارست انجام داده و تلاش کرده تا با فهم درست از مبانی بازی و البته انتخاب‌هایی صحیح، به چنین کارنامه چابکی برسد. مطمئنا از او بازی‌های درخورتحسین بیشتری در آینده خواهیم دید.