یک جشنواره یک فیلم/ «دو روز دیرتر»، یک سفارش بدقواره

«دو روز دیرتر» یکی دیگر از آثار پذیرفته شده در چهل و دومین جشنواره فیلم فجر است که در روز اول این دوره از فستیوال و در مرکز همایش‌های برج میلاد که میزبان اهالی رسانه است به نمایش در آمد.

ساخت فیلم سفارشی به تنهایی نمی‌تواند یک ضعف بزرگ محسوب شود، چرا که شاید هم‌خوانی ذهنی و قلبی فیلمساز با موضوع مورد سفارش، باعث شود، اثری قابل قبول خلق شده و اهداف مورد نظر در پس چنین اقدامی را برآورده کرده و علاوه بر آن مخاطب را هم با فضایی موردپسند از منظر کارکرد سینما مواجه کند.

«دو روز دیرتر» آشکارا فریاد می‌زند که سفارش شده است و برای آن هم بستری ‌کم‌مایه را هدف قرار داده است. انگار که ایده اصلی فیلمنامه صرفاً در جهت این روی کاغذ آماده تا انشعاباتی برای ایجاد فضایی کمیک با سطحی‌ترین و در بیشتر مواقع فاقد جذابیت ایجاد کند.

از آنجا که اشاره مصداقی به روند قصه و کاراکترها و ارتباط آنها، امکان دارد اثر را لو بدهد، پس فقط به شکلی کلی باید گفت که متاسفانه این فیلم هم متاثر از فضای غالب آثاری که فقط و فقط عنوان کمدی را با خود حمل می‌کنند، در اغلب لحظات خود درگیر شوخی‌های دم‌دستی متکی بر دیالوگ است که فارغ از ارزش‌گذاری اخلاقی و غیراخلاقی، توان خنداندن هم ندارد و به نوعی یک روند معیوبِ هجوهای کم‌اثر را دنبال می‌کند.

طبیعی است که در کمدی‌های قابل اعتنا و در قواعد استاندارد این ژانر که به شدت هم دشواری‌های خود را دارد، ایجاد موقعیتِ کمیک با بهره‌گیری از وقایعِ و میزانسن‌های هوشمندانه و با کمک دیالوگ‌های مقتضی، از اصلی‌ترین پایه‌های ژانر کمدی محسوب می‌شوند، اما هیچ یک از این موارد در فیلم «دو روز دیرتر» قابل ردیابی نیست.

با این حال، بازیگر و ابعاد شخصیتیِ کاراکتر او در فیلم نیز، کاری از پیش نبرده و صرفا تبدیل می‌شوند به زبان‌هایی صرف برای شنیده شدن دیالوگ‌های آغشته به شوخی‌های زننده که از دل مساله اصلی فیلم که فرزندآوری است، بیرون می‌آیند.

حاصل چه می‌شود؟ آیا این سفارش تاثیری هم خواهد داشت و هذف از تولید آن چیست؟! طبیعی است که نباید انتظار اثرگذاری داشت، چرا که همانطور که گفته شد، بستر و فضای مناسبی ایجاد نشده و شاید بتوان با تمرکز بر یک لهجه خاص که آن‌هم پر از اشکال است و و بازی با کلماتی که ادا می‌شود و همچنین ورود به تابوهای رابطه زناشویی، لحظه‌ای یا حتی دقایقی هم لبخند گرفت، اما در این شکی نیست که چنین آثاری در قواره حضور در یک فستیوال سینمایی نیستند.

این بدقواره بودن در نماها و دکوپاژ و حرکات دوربین هم خود را نشان می‌دهد تا اینکه «دو روز دیرتر» را به اثری کم‌ارزش تبدیل کرده و در روز اول شاهد یک فیلم بسیار ناامیدکننده باشیم.