10 سال پیش چنین روزهایی جشنواره 32 فیلم فجر ؛ چه بودیم و چه شد! یادداشت خواندنی حجت الله ایوبی

حجت الله ایوبی در روزنامه اعتماد نوشت:  بعد از یک دوران جنگ و تنش و قهر و درگیری‌های بی‌مانند و تعطیلی خانه سینما، نخستین جشنواره فیلم دوران مسوولیتم در فضایی پر از امید برگزاری می‌شد. همه بزرگان سینما آمده بودند. تنش‌ها فروکش کرده بود. سالن‌های سینما در حال نو شدن و دیجیتال شدن بودند.

عزت و احترام به سینما برمی‌گشت. نسیم شعر و ادب و احترام آرام وزیدن گرفته بود. به جای شبنامه‌نویسی‌های پی در پی فیلمنامه‌نویسی‌ها آغاز شده بود. بازگشت بزرگان سینما و شادی و حضور اساتیدی چون عباس آقا کیارستمی، بهمن فرمان‌آرا، بانو بنی‌اعتماد، داریوش خان مهرجویی، کیومرث پوراحمد و ده‌ها بزرگ و کوچک دیگر موجی از شور وامید به آینده را پدید آورده بود. افتتاحیه سی و دومین جشنواره فیلم فجر، همه خانواده بزرگ سینما را زیر یک سقف جمع کرده بود. از حاتمی‌کیا تا کیارستمی همه بودند. شور و هیجانِ سینمایی کشور را فراگرفته بود. برنامه‌ها در اوج شکوه برگزار شد. سخنران‌ها با ادب و احترام و بدون یاد کردن از تلخی‌های گذشته سخن گفتند.

شاید تنها کنایه محفل، سخنان یکی از سینماگران بود که گفت: «می‌بخشیم ولی فراموش نمی‌کنیم.» در تجلیل از چند پیشکسوت که روی صحنه آمدند آقای سعید راد در سخنی کوتاه گفت اینک که همه با هم هستیم کاش از بهروز وثوقی هم یادی می‌شد و از تلاش‌های او هم برای سینمای ایران گفته می‌شد. آقاسعید راد با دیدن همه همکاران قدیم و جدیدش روی صحنه به ذوق آمد و یادی کرد از رفقای قدیمی خود. سخنان کمتر از یک دقیقه‌ای او که از سر مهر بود و بی‌غرض، آغاز یک بحران بزرگ ملی را کلید زد. موج حمله‌ها آغاز شد. سعید راد که باورش نمی‌شد دو کلمه سخنش چنین مشکلی درست کرده باشد، تماس گرفت. پر بود از اضطراب و نگرانی. نمی‌دانست چگونه جبران کند. بی‌درنگ مصاحبه کرد. برای نجات ما و رسیدن به یک آتش‌بس موفق عذرخواهی کرد. اما هیچ فایده‌ای نداشت. تاختند و تاختند. همان شب در برنامه هفت توضیح دادم که هر کسی مسوول سخنان خویش است و سخنان یک سینماگر سخن سازمان سینمایی و جشنواره نیست. اما گوش هیچ کس بدهکار نبود. در بین همه حاشیه‌ها یک تلفن را هرگز فراموش نمی‌کنم. روحانی برجسته و سرشناسی که از مدیران ارشد بود، تماس گرفت. پر بود از خشم و نفرت. غضبش هولناک بود. کلمه و جمله برای بیان خشمش کافی نبود. می‌گفت دوست دارد سرش را به دیوار بکوبد.