گفتم ایشان همسر من نیست، قاضی گفت ما تشخیص می‌دهیم، به تو ربطی ندارد!

گفتند این تشخیصش با ما است و چون قبول نکرده بود بازداشتش کردند. با من تماس گرفت که وثیقه بیاور. من رفتم گفتم آقای قاضی عکس را نشان بدهید. عکسی را که هیچ ربطی به همسر من نداشت نشان داد. گفتم ایشان همسر من نیست. گفت تشخیصش با من نیست.

گفتم خودش اینجاست این عکس اصلا شباهتی به ایشان ندارد. می‌گوید آن به تو مربوط نیست! منطق را ببینید! هرچه ما می‌گفتیم خودش اینجاست، این هم عکس، شبیه نیست، می‌گفت تشخیص با ماست. خب پس ما دیگر چه بگوییم؟ وثیقه گذاشتیم و بیرون آمدیم.

بهزادی بگوید: من نساختم، بگویند تشخیصش با ما است؛ تو چه چیزی ساخته‌ای؟ خب از کجا وارد بحث شویم؟ منطق کجاست؟ گفت‌وگو کجا شکل می‌گیرد؟ هیچ چیزی وجود ندارد