وصیت نامه هنری کاپولا

این اثر به‌مثابه وصیت‌نامه‌ی هنری هنرمندی بزرگ یا شایسته‌تر است بگوییم غول هنری است که واقعیت تلخ این جهان را صریح و پوست‌کنده جلوی چشم ما می‌گذارد، از نگرانی‌هایش به ما می‌گوید؛ او نگران نسل‌های آینده است، نگران دموکراسی متزلزل در این جهان مشحون از جنگ است. او وقتی از توهین ترامپ به کامالا هریس می‌گوید این نگرانی پررنگ‌تر می‌شود. 

سال‌ها همچنان گذشت و این فیلم ساخته نشد تا این‌که بالاخره کاپولا عزمش را جزم کرد و تصمیم گرفت آن کاری که دلش می‌خواست سال‌ها بکند انجام دهد و این شد که بدون اتکا به کسی دست در جیبش کرد و از پولی که خودش از کسب‌وکارش درمی‌آورد شروع به ساخت این فیلم کرد تا حرف آخرش را در سینما بزند. 

فرانسیس کاپولایی که با «پدرخوانده‌» اش جهان سینما را تسخیر کرد و فیلم‌های ماندگاری چون «اینک آخرالزمان» را در کارنامه دارد، حالا فیلمی ساخته که زمان در آن مفهومی بنیادی دارد؛ زمانی که کسانی کنترل آن را در دست دارند، اما مفهوم بنیادی‌تری که به آن اشاره می‌کند درباره‌ی جامعه مستبد است، دموکراسی در مقابل دیکتاتوری قرار می‌گیرد. 

بله حالا کاپولا در این فیلم دارد از مفهومی گسترده‌تر صحبت می‌کند، مانیفستش را به مخاطبانش ارائه می‌دهد، او انگار پیر فرزانه‌ای شده است که به ما می‌گوید که حواس‌مان باشد که جهان و آینده‌اش در خطر است و نگرانی او برای آیندگان بیش از پیش می‌شود. او نگران جنگ‌هاست، این‌که باید از مردم مراقبت کنیم و حتی قسم بخوریم که مواظب مردم هستیم، او نگران کودکان، تمام کودکان جهان است؛ کودکانی که در اوکراین و فلسطین می‌میرند و این وظیفه‌ی سنگین بر دوش آیندگان است که مراقب آن‌ها باشند. 

کاپولای ۸۵ساله در فیلم «مگالوپلیس» واقعیت‌های تلخ جهان آینده را به ما نشان می‌دهد که از آن می‌ترسیم و در بیرون مدیوم سینما واقعیات تلخ دوران ما را به زبان می‌آورد؛ از این‌که ناقوس مرگ مطبوعات به صدا درآمده، از اخباری که بدون منبع معتبر در رسانه‌ها منتشر می‌شوند، از جنگ‌ها، عوام‌فریبی‌ها و خیلی چیزهای دیگر و راه‌حلی که ارائه می‌دهد این است که با هم درباره‌ی مشکلات جهان گفت‌وگو کنیم.