باید پای «ممیزی» ایستاد!

پیمان طالبی در روزنامه اعتماد نوشت:  احتمالا شما هم شنیده‌اید که بعد از وقفه طولانی، بار دیگر پخش برنامه «ممیزی» از شبکه نمایش خانگی از سر گرفته شده؛ برنامه‌ای که با زبانی طنازانه و بیانی کنایی به بررسی مشکلات روز می‌پرداخت و نقدهایی را به ساختار ممیزی و سانسور وارد می‌کرد. از مدت‌ها پیش پخش این برنامه متوقف شده بود و گویا همین نقدهای کوچک که بیشتر موجب سرگرمی مخاطب بودند نیز چندان توسط مسوولان برتافته نمی‌شد. حالا بار دیگر «ممیزی» برگشته و من که دارم این چند خط را می‌نویسم، نمی‌دانم باید این را به حساب رویکرد دولت جدید و سعه‌صدر مسوولان آن در انتقادپذیری بگذارم یا چیز دیگر.

اما به بهانه این ازسرگیری انتشار، نکته‌ای که به نظرم می‌آید، آن است که حسن برنامه «ممیزی» نه از حیث پرداختن به مقوله ممیزی و سانسور که از نظر به چالش کشاندن این مقوله بود. سال‌هاست که عده‌ای برای توجیه امر ممیزی تولیدات هنری در کشور ما، به فرآیند بررسی آثار در کشورهای دیگر استناد می‌کنند، حال آنکه خود می‌دانند در هیچ ‌جای دنیا، سانسور تولیدات هنری به این شدت و حدت نیست. در این میان، برنامه‌ای به جای تحلیل‌های بالا و پایین و چپ و راست امر سانسور یا تلاش بی‌ثمر برای صورت‌بندی کردن این امر غیرقابل پذیرش، آن را به طنز می‌کشد. این برخورد به نظر من، درست‌ترین برخورد ممکن با امر ممیزی و سانسور است.

باب انتقاد و نقدی که سازنده باشد، چنانچه در جامعه‌ای گشوده شود و بگذارند گشوده بماند، چنانکه از نامش پیداست، «سازنده» خواهد بود و ذهنیت جامعه را به درستی شکل خواهد داد. در وفور برنامه‌هایی با موضوع طنز که بیشتر به لودگی می‌مانند و در شرایطی که سینمای ایران در حوزه آثار طنز، روز به روز در ورطه‌ای که به دام آن گرفتار شده، فروتر می‌رود از آثار خلاقانه‌ای چون «ممیزی» باید حمایت کرد و به اصطلاح پای این آثار ماند. هرچند نگارنده این چند خط، خود به بخش‌هایی از «ممیزی» نقدهایی هم دارد – و همچنین پیشنهادهایی برای بهتر شدنش – اما سخن بر سر واپسین روزنه‌های نقد و نقدپذیری است. به این امید که این دریچه کم‌جان بسته نشود.