رضای تو کجاست؟

پیشکشی ست به مناسبت روز بیست و چهارم « ماهِ » خواندن «او».

|خواجه عبداللّه انصاری: یا رب، دل ما را تو به رحمت، جان ده درد همه را به صابری درمان ده

این بنده نداند که چه می باید خواست داننده تویی، هرآنچه خواهی، آن ده

من بنده عاصیم، «رضا»ی تو کجاست؟ تاریک دلم، نور «رضا»ی تو کجاست؟

ما را تو، بهشت اگر به طاعت بخشی آن بیع بود، لطف و عطای تو کجاست؟

یا رب، ز شراب عشق، سرمستم کن در عشق خودت نیست کن و هستم کن

از هرچه جز عشق خود، تهیدستم کن یکباره به بند عشق، پا بستم کن

باز هم سخن از مقام «رضا»ست. آنجا که بندگان، به این آسانی به آن نرسند، مرتبه ای که خاصّ وارستگان خداجو و حق طلب است.

رسیدن به جایی که آنچه از انسان سر می زند مایه «خشنودی» حق باشد و آنچه خدا را به خشم و غضب و ناخشنودی می کشد، هرگز از انسان سرنزند.

در دعای امروز هم برای چندمین بار از خداوند، این را خواسته ایم.

آنچه موجب اذیّت خداست در دعای امروز خواسته ایم که ما را از آنچه موجب اذیّت خداست، دور کند و به ما آنچه رضای او در آن است، عطا نماید.

با توجه به آیاتی که اشاره شد، اینها را از خداوند خواسته ایم:

«صدق»، «سبقت به اسلام»، «هجرت»، «ایمان»، «جهاد»، «ایثار مال و جان»، «عمل صالح»، «هم پیمانی با پیامبر»، «ایمان به رستاخیز» و «تقوا» و پرهیزکاری. اینها در جنبه اثباتی است.

و امّا در جهت دوری از موجبات ناخشنودی خداوند، خواسته ایم که:

از ارتداد و ارتجاع و فسق و کفر، دورمان کند،

از ولایت و دوستی و همبستگی با کفار، باز دارد،

از آلوده شدن به مؤمن کُشی و طغیان برحذر دارد،

از نفاق و شرک و پذیرش کفر، رهایمان سازد،

از لجاجت و مخالفت با اسلام، ما را نگه دارد،

و از حرکت در خطّ یهود کینه توز نژادپرست و مغضوب، حفظمان کند.

شرح دعای روز بیست و چهارم ماه مبارک رمضان به قلم استاد جواد محدثی

منبع: خبرآنلاین