روایت آهنگساز «دل من می‌گرید» از همکاری با همایون شجریان
آهنگساز قطعه «دل من می‌گرید» که طی روزهای اخیر با تنظیم غلامرضا صادقی و خوانندگی همایون شجریان در دسترس مخاطبان قرار گرفته، در یادداشتی از نحوه ساخت این اثر موسیقایی نوشت.
علیرضا سپهوند نوازنده، آهنگساز و پژوهشگر موسیقی ایرانی که طی سال‌های اخیر در حوزه‌های مختلف رسانه‌ای هم به فعالیت مشغول است، طی روزهای گذشته بود که قطعه «دل من می‌گرید» را به آهنگسازی خود، تنظیم غلامرضا صادقی و خوانندگی همایون شجریان منتشر کرد.
در این قطعه مهرانگیز سلحشور شاعر، علیرضا سپهوند آهنگساز، غلامرضا صادقی تنظیم، بهنام ابوالقاسم نوازنده پیانو، امیرفرهنگ اسکندری نوازنده عود، پدرام فریوسفی، میثم مروستی، نیلوفر محبی، امین عطایی نوازندگان ویولن، پدرام فریوسفی و میثم مروستی نوازندگان ویولن آلتو، آتنا اشتیاقی نوازنده ویولنسل، کاوه عابدین و مرجان معصومی ضبط موسیقی، غلامرضا صادقی میکس، پیمان امدادی فتوگرافی، جواد قاسمی طراح کاور گروه اجرایی را تشکیل می‌دهند.
علیرضا سپهوند در یادداشتی نوشته است:
«دل من می‌گرید» نام جدیدترین قطعه‌ای است که شجریان منتشر کرده است. در این اثر فیوژن (تلفیقی) که بر مبنای رپرتوار ایرانی و در ساختار موسیقی کلاسیک غربی درهم تنیده شده، وصف حال خواننده را چه در احساس و بیان چه در موزیکالیته و ساختار و منحنی‌های آوازی نمایان می‌سازد. نمود هارمونیک و کنترپوئنتیک این اثر در بستری کاملاً مینیمال و بهره از آکوردها و حرکت افقی اصواتی که توسط برجسته‌ترین نوازندگان حال حاضر کشور از جمله بهنام ابوالقاسم نوازنده پیانو و پدرام فریوسفی نوازنده ویلن اجرا شده، ارکستری با صدادهی و دینامیک مطلوب به دست می‌دهد.
جدیدترین اثر همایون شجریان را می‌توان واگویه احساس درونی این خواننده موسیقی ایرانی دانست که با رویکردی تقریباً متفاوت از دیگر آثار منتشره اخیر وی، نموداری موزیکالیته از اثری تغزلی که بار غم در آن مشهود است. روند ملودیک این اثر و بهره از فرم و فضاسازی موسیقی ارکسترال بر بستری از آکوردهای تکرار شونده و نت‌های سرمیزان پیانو، در گردشی ادواری، شنونده را در این فضای دراماتیک به همان جهت می‌برد که مورد نظر آهنگساز و خواننده بوده است. شنونده با سولوهای نوازنده عود، و فضاسازی ارکستر زهی، و آکوردهای تکرار شونده پیانو، به بار عاطفی مورد نظر و دریافت احساسی اثر، شرطی می‌شود. با این وجود فضای مینیمال کلی تنظیم قطعه «دل من می‌گرید» که به دور از به رخ کشیدن توان نوازنده‌های شناخته شده این اثر، شرایط را برای شنونده مخیّر می‌گذارد تا برداشت احساسی عاطفی و مفهومی خود از اثر را دریافت کند.
در این اثر، خبری از تحریرها، تشرها و آکسان‌های اجرای یک خواننده سنتی‌خوان نیست و همایون شجریان با ظرافت هرچه تمام‌تر نوانس‌های خاص اثری دلی را در قرینه‌سازی‌های پی درپیِ دور و نزدیک به نمایش گذاشته و از دقیقه یک به بعد گویی این بده بستان بین او و شنونده برقرار شده است.
در بخش پایانی این قطعه، خواننده در چپ کوک (اوج خوانی) آوازی با رویکرد مدگردی از اصفهان به نوا می‌خواند و در همین کوتاهِ آواز از مکتب آوازی تهران تا حتی اشاره‌ای به تحریرهای کوچه و بازار، این حس همدلیِ غم شیرینِ اثر را همذات‌پندارانه، با مخاطبش به پایان رهنمون می‌شود.
دیدگاه