لوریس چکناواریان: سقای آب بودم

می‌گویم: «مگر می‌شود در مورد این شاهکار هنری صحبت نکرد؟»

می‌خندد و می‌گوید: «امیدوارم که حرف شما درست باشد و این کارمان شاهکاری بشود و بماند.»

وقتی می‌گویم این چند روز عزاداری در فضای مجازی، این قطعه پخش شده است و خیلی‌ها استقبال کرده‌اند، چندباری می‌پرسد که واقعا می‌گویی و بعد از تاییدم کلی خوشحال می‌شود و می‌گوید: «اتفاقا دیروز تجریش بودم و چند نفری من را شناختند و برای ساخت این قطعه از من تشکر کردند، برایم جالب بود که اثرم را دیده‌اند و خوشحال شدم. چون خیلی اهل فضای مجازی نیستم برای همین از میزان استقبال مردم خبر ندارم.»

می‌گوید: «من هم به‌عنوان یک ایرانی در این سنت بزرگ شدم حالا ارمنی هم که باشم، فرقی نمی‌کند چون امام حسین(ع) برای همه ماست و همه ارامنه خیلی به ایشان ارادت دارند؛ یادم می‌آید در زمان بچگی وقتی در دسته‌های عزاداری بودم، سقای آب بودم؛ آب را بین هیات‌ها پخش می‌کردم و بقیه ارامنه هم نذری‌های دیگر می‌دادند و همه اینها با اینکه مذهب‌شان فرق می‌کرد اما احترام خاصی برای امام حسین(ع) قائل بودند و هستند. اینکه سقا بودم هم احتمالا به خاطر علاقه‌ای است که به حضرت عباس(ع) داشتم. از بچگی این حس را درباره ایشان داشتم که کسی که برای دیگران به آب و آتش بزند و دست‌های خود را از دست بدهد، شخصیت عجیب و منحصربه‌فردی دارد که حتی می‌تواند بدون دست، دست‌های دیگران را تا قرن‌ها بگیرد... موسیقی عاشورایی از سنت‌های قدیمی ایرانیان است که در ماه محرم با تاثیر از سازهای طبل و سنج، تداعی‌گر واقعه بزرگ و فراموش نشدنی عاشوراست که با ریتم خاص خود روایتگر فضای حماسی و پرشوری است و حادثه‌ای ناگوار را به جهانیان اعلام می‌کند. این موسیقی به قدری تاثیرگذار است که همگان را به حیرت فرو می‌برد.»