سقوط حلب؛ جشن پیروزی تروریست ها با طعم شاورما و خیال پردازی های صدا و سیما/ فاطمه خانم گفت شهر در امن و امان است!

درست در چنین شرایطی، صدا و سیمای ایران در حال پخش گزارش هایی درباره حلب بود که می گفتند: حلب در آرامش است،همه چیز عادی است، کسانی که می گویند حلب سقوط کرده دروغگو هستند و ارتش با قدرت تمام در بیرون از شهر در حال جنگ با تروریست هاست!

ساعاتی بیش از این آرامش خیالی نگذشت که تصاویر حضور تروریست ها در کنسولگری ایران در حلب منتشر شد و نیز ویدئوی به اهتزار درآمدن پرچم معارضان مسلح بر فراز قلعه تاریخی حلب.

با توجه به نفوذ ایران در سوریه، انتظار می رفت شبکه های خبری صدا و سیما، اخبار و تصاویر دست اول را از حلب به جهان گزارش کنند و منبع اصلی خبرها در این عرصه باشند. با این حال صدا و سیمای ما نه تنها از جریان تحولات حلب عقب ماند بلکه ترجیح داد روایت های خودساخته در جام جم را به جای واقعیت های میدانی در حلب به خورد مخاطبان دهد! گو این که می پنداشتند اگر بگویند تروریست ها هنوز وارد شهر نشده اند، آنها با خواندن این خبر، از این که وارد شهر شده اند شوکه و شرمنده می شدند و به بیرون حلب می رفتند تا طبق روایت صدا و سیما زیر آتش سنگین ارتش سوریه قرار بگیرند؛ ارتشی که به گزارش آمنه ذبیح پور در صدا و سیمای خودمان، لقب فرماندهش "ببر" است و از سوی هم پیمان قدرتمندی به نام روسیه حمایت می شود.

صدا و سیما با بودجه هزاران میلیاردی و در عین حضور ایران در سوریه، به جای این که با خبرنگارانش در منطقه خبر حضور داشته باشد، به یکی از ساکنان حلب به نام فاطمه زینب زنگ زده و انشای او را که می گوید اوضاع در شهر آرام است و مردم منتظر پیروزی کامل بر تروریست ها هستند، به عنوان خبر منتشر می کند!

صدا و سیما با جایگزینی عنصر خیال به جای واقعیت عینی، در جنگ حلب نیز شکست خورد و بازی را قبل از شروع، واگذار کرد، اما نه فقط به الجزیره و نظایر آن که به کانال های تلگرامی تروریست ها که خبرها را با رویکرد خودشان به شکلی بسیار حرفه ای تر از صدا و سیمای عریض و طویل و پرمدعای ما منتشر می کردند.

وقتی مردم در شبکه های اجتماعی و رسانه های خارجی با چشمان خود می بینند که تروریست ها در جای جای حلب حضور دارند و به جای جنگ، در حال جشن و خوردن شاورما هستند و در همان زمان از صدا و سیما می شنوند که اوضاع در حلب عادی است و تروریست ها بیرون شهر زیر آتش ارتش متوقف شده اند، آیا می توانند به رسانه ای که قرار بود ملی باشد، اعتماد داشته باشند؟!

سوال مهم و ملی است است: آیا این حجم بی همتا از اعتمادسوزی، صرفاً ناشی از بی خردی و کارنابلدی است یا این که جریان نفوذ ماموریت خنثی سازی رسانه ملی را بر عهده دارد؟