تا وقتی که سینما وجود داشته باشد، فیلم‌هایی که دربارۀ خود سینما باشند هم وجود دارند. این جور فیلم‌ها معمولا دو حالت بیشتر ندارند؛ یا خیلی واقع‌گرایانه هستند و بیشتر نقص‌ها و جنبه‌های تاریک سینما را نشان می‌دهند و یا نگاه مثبتی دارند و سینما را به عنوان چیزی دوست‌داشتنی و خیال‌انگیز به تصویر می‌کشند.
انیمۀ «پومپوی سینمادوست» که تاکایوکی هیرائو آن را کارگردانی کرده، از دستۀ دوم است. این فیلم تصویری پرنشاط و جذاب از پشت صحنۀ سینما ارائه داده است. دنیایی که این فیلم نشان می‌دهد پر است از تهیه‌کنندگانی که فقط به خاطر عشق به سینما حاضرند خطر شکست مالی را به جان بخرند، اما به بازیگران آماتور و کارگردانان تازه‌کار میدان بدهند.
«پومپوی سینمادوست» در دنیای صنعت فیلمسازی «نیالیوود» اتفاق می‌افتد؛ جایی که همه دیوانه‌وار عاشق فیلم دیدن و فیلم ساختن هستند. شخصیت پومپو در این فیلم یک دختربچۀ موفرفری است که در واقع یکی از بزرگترین تهیه‌کننده‌های سینما است. او فیلم‌های درجه‌دو و تماشاگرپسند تولید می‌کند و همۀ فیلم‌هایش هم کلی فروش می‌کنند. پومپو کلی نظرات جالب دربارۀ سینما دارد که هم آدم را می‌خندانند و هم به فکر فرو می‌برند. مثلا از نظر او: «ساختن فیلم گریه‌دار کاری نداره؛ ولی فیلم احمقانۀ خنده‌دار نیاز به نبوغ داره».
ژان فینی دستیار تازه‌کار پومپو است که هیچ وقت تجربۀ فیلمسازی نداشته. یک روز پومپو از ژان می‌خواهد که یک تریلر پانزده ثانیه‌ای برای فیلمی که در دست ساخت دارند تدوین کند. وقتی ژان کارش را خیلی خوب انجام می‌دهد پومپو تصمیم بزرگی می‌گیرد و از ژان می‌خواهد که پروژۀ بعدیش را کارگردانی کند.
اما این پروژۀ تازه با قبلی‌ها فرق دارد. این یک فیلم هنری است دربارۀ یک آهنگساز افسرده که وقتی به کوهستان‌های آلپ سفر کرده عاشق یک دختر کشاورز می‌شود و عشق به زندگی دوباره در او جوانه می‌زند. پومپو بازیگران خاصی را برای فیلمش انتخاب کرده. نقش اصلی مرد را به مشهورترین بازیگر دنیا سپرده و نقش زن را هم یک بازیگر آماتور قرار است بازی کند.
خلاصه ژان به همراه گروهش به آلپ می‌رود و بعد از یک مدت فیلمبرداری در هوای مه‌آلود و منظره‌های زیبا، با هفتاد و دو ساعت فیلم ضبط شده برمی‌گردد تا کار تدوین را انجام بدهد. اما وقتی شروع می‌کند متوجه می‌شود که این کار اصلا آنقدر‌ها که ممکن است به نظر برسد ساده نیست.
نیمۀ اول فیلم «پومپوی سینمادوست» کاملا شاد و پر انرژی است، اما از نظر مضمون خیلی مهم و قابل تامل نیست. ولی نیمۀ دوم فیلم نگاه عمیق و تامل‌برانگیزی در خودش دارد. در این‌جا ژان باید بخش زیادی از آن چیزی را که ضبط کرده دور بریزد و فقط ۹۰ دقیقه از ۷۲ ساعت را نگه دارد. به نوعی انگار او باید بخشی از خودش را کنار بگذارد تا بتواند به یک نتیجۀ ناب و خالص دست پیدا کند. اما این اصلا انتخاب پیش‌پا افتاده و راحتی نیست.
از این جهت فیلم «پومپوی سینمادوست» مضمون درخشان و عمیقی دارد. این فیلم به مخاطبش نشان می‌دهد که برای هنرمند بودن، برای ساختن هر چیزی که بخواهد واقعا درجه یک و بی نقص باشد، باید از خیلی از چیز‌هایی که فکر می‌کنیم ضروری هستند صرف نظر کنیم. این فقط دربارۀ هنر نیست؛ دربارۀ زندگی هم هست.
{$sepehr_media_1205519_600_400}
جلوۀ بصری این انیمه بسیار جذاب است و احساسات شخصیت‌ها هم به بهترین نحو در قالب تصویر نشان داده می‍شوند. یکی از صحنه‌های جالب فیلم جایی است که ژان در خیال خودش یک شمشیر سامورایی برمی‌دارد و به جنگ نگاتیو‌های فیلم می‌رود و حسابی آن‌ها را قلع و قمع می‌کند. صحنه‌های مواجهۀ او با بازیگران فیلمش هم علاقۀ دیوانه‌وار او به سینما را خیلی خوب به تصویر می‌کشند.
در مجموع باید گفت انیمۀ «پومپوی سینمادوست» فیلم مفرح و جذابی است که هم طراحی شاداب و کودکانه و رنگارنگی دارد، هم داستان پرکشش و گیرایی را روایت می‌کند و هم مضمون عمیق و درخشانی را به مخاطب منتقل می‌کند. این فیلم هم مثل «سینما پارادیزو» دربارۀ عشق به سینما است، اما از نظر احساسی دقیقا نقطۀ مقابل آن است. «پومپوی سینمادوست» عشق به سینما را با حال و هوایی نشاط‌انگیز و امیدبخش ترکیب کرده و بیننده‌اش را حقیقتا عاشق سینما می‌کند.
منبع: فرارو
دیدگاه